De Omer Wattezroute, Schorisse (17-05-2016)

De Omer Wattezroute, één van de bekendste wandelroutes in de Vlaamse Ardennen, stond al geruime tijd op mijn to-do-lijstje. Het pad is genoemd naar de grondlegger van het toerisme in zuid-Oost-Vlaanderen en de bedenker van de term Vlaamse Ardennen. “Spectaculaire wandeling door de Vlaamse Ardennen, wandel grotendeels over onverharde paden, door bossen en langs natuurparels” Zo wordt de route omschreven op de websites van toerisme Oost-Vlaanderen en toerisme Vlaamse Ardennen. Werd dat even een tegenvaller…

Het werd die ochtend weeral maar eens een welles-nietes spelletje, de voorbije dagen had ik opnieuw behoorlijk veel last gehad. Na enkele dagen platte rust, afgewisseld met wat korte wandelingetjes, had ik echt de behoefte om buiten te zijn en eens goed door te stappen. Maar of het nu een strak plan was om meteen 12 kilometer door de Vlaamse Ardennen te gaan stappen was een ander paar mouwen. Het blijkt een vast ritueel te worden, als ik de dag voordien de route voorbereid – niet dat er nu veel voorbereiding aan te pas kwam – ben ik 100% zeker van m’n stuk en op de ochtend van vertrek is m’n zelfvertrouwen zo goed als verdwenen. Terwijl ik verdomd goed weet dat ik het kan en dat het me deugd doet. Het was opnieuw mijn vrouw die me wist te overtuigen om toch maar te vertrekken, ik ga ze binnenkort toch maar eens in de bloemetjes zetten 🙂

Nadat ik de dorpskern verlaten had kreeg ik een mooi, weliswaar nevelig zicht op Schorisse.

De kindjes werden naar school gebracht, vrouwlief werd afgezet aan haar werk en ik vertrok richting Schorisse. Het was best een aangename rit naar het dorp, onderweg passeerde ik de flanken van de Kluisberg, reed ik over de Hotond en flankeerde ik de Muziekberg. Toen ik de wagen achterliet aan de kerk van Schorisse was de lente ver te zoeken, met slechts 7 graden op de thermometer en een koude Noordoostenwind werd er snel nog een extra fleecejack aangetrokken. Bij het bekijken van het route-infobord zag ik de bui al hangen, er was opvallend veel donkerrood (verhard) ingekleurd op de kaart.

Het eerste stuk verkeersvrije weg, doorsteek over een tegelpad.

Met een stevige tred verliet ik de dorpskern en begon meteen aan de eerste helling. Onderweg passeerde ik de Kasteelmolen, een watermolen die zich aan de Molenbeek bevindt. Eenmaal boven ging het vrij steil terug naar beneden, richting de vallei van de Molenbeek. Ik moest er even laveren tussen enkele vinkeniers die geduldig voor hun vinkenkooi op het juiste liedje van hun vogel zaten te wachten. Een vinkenzetting, het is iets wat je heden ten dage niet veel meer tegenkomt. Een korte passage over een tegelpad en daar kwam alweer een strook asfalt aan. Kort daarna liep ik eindelijk, voor het eerst onverhard, de velden binnen. Een aangenaam graspad bracht me tussen en door de weides opnieuw tot bij de Molenbeek. Het plezier was echter van korte duur, kort daarna stond er me alweer heel wat asfalt te wachten.

Eindelijk tussen de velden

Aangenaam stappen richting Molenbeek

Eindelijk de natuur in, nabij de Molenbeek..

Het tempo lag hoog, misschien wel te hoog. Ik was dan ook blij toen ik de ingang van het Bos Ter Rijst bereikte. Even temporiseren, genieten van de natuur én eindelijk terug onverhard wandelen ;-). Het was aangenaam wandelen in dit bos, beheerd door natuur en bos. Het bruiste van het leven, allerhande vogels waren talrijk aanwezig – jammer dat ik m’n verrekijker niet bij had – en her en der klaterde het water van bronnen die de Molenbeek voeden. Halverwege het bos pauzeerde ik even aan enkele picknicktafels die opgesteld stonden bij een boswachtershuisje. Zalig was het hier! Na de pauze vervolgde ik m’n weg op het mooie pad dat me dwars door het bos bracht. Ik liep nu al een tijdje op het traject van de streek-GR Vlaamse Ardennen dus zal deze passage wellicht nog eens overdoen. Bij het verlaten van het bos hielt ik nog even halt bij de gedenksteen van Marcel Nachtergaele, een pionier op vlak van natuurbeleid in de streek.

Heerlijk wandelen doorheen het Bos Ter Rijst

Doorheen het Bos Ter Rijst

Opnieuw terug de verharde weg op, tot aan het Bosgat. Hier heb je een uitkijkplatform, met kijker, die een prachtig panorama geeft over de streek. Helaas was het nog steeds wat foggy waardoor de vergezichten nogal beperkt waren. Iets verderop draaide ik een smal pad tussen twee akkers op en kon ik toch genieten van het weids panorama dat ik voor me had. Na een korte strook verharde weg ging het in stijgende lijn op een redelijk geaccidenteerd pad richting de Ganzenberg. Nu en dan was het opletten geblazen, het pad was dichtbegroeid en diep uitgesleten. De enkel kreeg het enkele keren zwaar te verduren 🙂 Maar dit is wandelen, dit is waar ik van hou. Halverwege het pad draaide ik me om en kreeg ik spontaan een glimlach op m’n gezicht. Nu pas voelde ik me echt in de Vlaamse Ardennen.

Yes! De Vlaamse Ardennen!

En toen was het uit met de pret… Vanaf hier ging het, tot in Schorisse, terug over asfalt. Alhoewel het steeds autoluwe wegen zijn en je wel in een aangenaam decor wandelt, het is absoluut mijn ding niet. Dat is jullie ondertussen waarschijnlijk ook al duidelijk geworden :-). Onderweg passeerde ik nog de flank van het natuurgebied ’t Burreken en liep ik een kort stukje op de Vuursalamanderroute, een tocht van Natuurpunt die door het gebied loopt en waar ik enkele weken terug al eens over schreef. Ik kon het niet laten om nog even het gebied binnen te stappen. Meteen cirkelde een buizerd me al tegemoet. Even twijfelde ik om de lus er nog bij te nemen maar het gezond verstand haalde het van de goesting. Na nog een allerlaatste strook asfalt bereikte ik de kerk van Schorisse terug.

Ondanks de vele verharde wegen blijf je in een schitterend decor wandelen

Wie op zoek is achter een goed bewegwijzerde route in de buurt die grotendeels onverhard loopt is naar mijn mening beter af met de Muziekboswandeling of één van de routes van Natuurpunt die door het Burreken (en de nabije omgeving) lopen. Al zijn deze beide iets korter…

Startplaats : Kerk Schorisse, Zottegemstraat, 9688 Schorisse
Bewegwijzering : De route is perfect bewegwijzerd met de gekende zeshoekige bordjes
Er is een kaart van deze route te verkrijgen via de webshop van toerisme Vlaamse Ardennen.

Volledige fotoreeks

Met alle respect voor Omer Wattez en de mensen die dit pad hebben uitgetekend maar ondanks enkele mooie passages was ik toch serieus teleurgesteld in deze route. Je wandelt er toch voor 75% over verharde wegen, iets wat ik normaal gezien zoveel mogelijk probeer te vermijden. Ik heb al heel wat (soms zelf uitgetekende) tochten in de Vlaamse Ardennen afgehaspeld en er zijn toch wel veel mooiere alternatieven om deze prachtige streek te doorkruisen. Maar dat is dan mijn mening. En misschien ben ik al teveel gewend :-).

Het hoge percentage verharde wegen zorgde ervoor dat het tempo eerder aan de hoge kant lag – in een kleine drie uur (pauzes inbegrepen) stond ik al terug aan de wagen – en er te weinig werd gepauzeerd. Tijdens het wandelen zorgde dit niet voor problemen maar eenmaal thuis had ik toch serieus veel pijn. Volgende keer toch iets rustiger aan doen, ook al is het over asfalt 😉