Toen ik thuiskwam van mijn laatste tocht door de Vlaamse Ardennen was m’n honger nog niet gestild. Ik wou meer. En beter. Ik wou opnieuw de natuur voelen, even uitglijden, een natte broek overhouden aan een weide-doorsteek,… Kortom, zo off-road mogelijk gaan… Dan denk ik direct aan de Ardennen, Luxemburg of de Hoge Venen maar die liggen nog heel even buiten mijn bereik. Al begint het stappen stilaan opnieuw beter en beter te gaan, de rug weigert nog elke andere vorm van belasting. De laatste operatie is dan ook nog maar vier maanden geleden. Zitten, staan, bukken, heffen,…het lukt me gewoonweg niet.
Gelukkig heb ik dicht bij huis een parel van een wandelnetwerk waarop ik zowat alles kan terugvinden waar ik naar op zoek was : het Heuvelland. Het blijft m’n favoriete wandelnetwerk en ook al wandel je er nooit echt ver van de bewoonde wereld, je kan er prachtige dagtochten maken door parels van natuurgebieden die dan ook nog eens bijna volledig onverhard verlopen. Ook deze keer maakte ik een sublieme tocht over smalle paden door brongebieden, steile boswegels en brede veldwegen door die o zo mooie streek.
Ondanks de mindere weersvoorspellingen beloofde het toch een mooie dag te worden. Tijdens de rit richting Heuvelland brak de zon zo nu en dan al eens door het grijze wolkendek en toen ik de wagen parkeerde aan de kerk van Loker was het wolkendek al helemaal open getrokken. Bij een kleine reorganisatie van de rugzak bekeek ik nogmaals de kaart. De nacht was pijnlijk verlopen en de scherpe pijn bleef maar aanhouden. De route die ik de avond voordien uitstippelde liep voor geen meter plat en was bedoeld als een soort van eerste trainingstocht op wat meer stijgen en dalen. Ik besloot om het er toch op te wagen, er waren immers genoeg back-ups voorzien waarbij ik kon terugkeren en ik bevond me nu ook (nog) niet in het hooggebergte :-).
Ik verliet de dorpskern en zette koers richting de Douvevallei. Na amper twee minuten verdween het achtergrondgeluid en genoot ik al van het typische heuvellandschap, met rechts van me het zicht op de Rode Berg en links in de verte het kerkje van Dranouter. Tot voor januari kwam ik hier bijna wekelijks stappen, nu was het al een hele poos geleden maar het stond nu al buiten kijf dat dit ging genieten worden! Na een korte strook asfalt ging ik van de weg af en daalde ik over een graspad af richting het eerste bronbosje. Het pad versmalde en werd afgebakend door enerzijds een muur van bloeiende meidoorn en anderzijds een fleurige weide vol boterbloemen. De geuren die uit dit kleurrijke samenspel voortkwamen maakten al m’n dag goed. Het pad kronkelde door de groene oase en eenmaal de kletterende bronbeek over klom ik terug uit het bronbos langs een trap.
Boven stapte ik vrijwel onmiddellijk het natuurreservaat de Douvevallei binnen. Het reservaat wordt beheerd door het ANB en heeft een grote diversiteit. Bossen worden afgewisseld met bloemige weides, begrazingszones en akkers. Her en der heb je ronduit schitterende vergezichten over de streek. Ik schreef hier al eerder over, toen ik tijdens Mattie Invites met een groep door het gebied trok. Deze nazomer en in de herfst plan ik hier trouwens twee nieuwe edities van, binnenkort meer info. Via een graspad dat over ging in een holle weg kwam ik op één van de begrazingszones in de vallei. Rechts heb je er zicht op de stoeltjeslift die de Rodeberg verbindt met de Vidaigneberg.
Tijdens het volgen van de lus die door de begrazingszone loopt kwam ik nog een trio Franse, kranige 65 plussers tegen die zich even “verdwaald” waanden. Oorzaak was dat er twee gelijke knooppuntnummers op een korte afstand bij elkaar liggen, wat ietwat verwarrend was. Ik hielp de madammen terug de goede weg op en vervolgde mijn route richting de Zwarteberg. Het ging op en neer over smalle paden met her en der stukken knuppelpad en trappen door deze prachtige brok natuur. Af en toe maakte de begroeiing langs de kant plaats voor prachtige landschappen.
Samen met het verlaten van de Douvevallei verliet ik ook voor even ons Belgenlandje. Ik stak de grens – in West-Vlaanderen wel eens “de schreve” genoemd – over en trok richting het parc départemental Marguerite Yourcenar door een stukje Frans Vlaanderen. De rugpijn was ondertussen al heel wat draaglijker geworden en tijdens het stappen had ik er zo goed als geen last meer van. Nog maar eens het bewijs van wat wandelen met me doet, het werkt stukken beter of de zware pijnstillers die ik thuis nog dagelijks moet slikken. Waarvan ik er tijdens het stappen trouwens heel wat minder van nodig heb. Ik was al de hele weg enorm aan het genieten maar zonder de pijn werd het genot nog intenser. Ik verwachtte dan ook geen problemen op de klim naar de top van de Zwarteberg.
In stijgende lijn bracht een holle weg me – vergezeld door het franse gedeelte van GR 128 – tot aan de ingang van het Bois du Mont Noir, onderdeel van het reservaat Marguerite Yourcenar. Het was aangenaam stappen door dit bos met zijn indrukwekkend steile hellingen op de flank van de Zwarte Berg. De klim verliep gestaag en zacht. Vorig jaar vertrok ik al eens uit Westouter en deed de beklimming via de andere flank en dat was een ander paar mouwen. Eenmaal boven kon de afdaling richting Westouter ingezet worden. Na een heel kort stukje asfalt ging het alweer onverhard verder en daalde ik af langs een prachtige holle weg. Toen ik halverwege de afdaling was ging de holle weg over in een veldweg. Wat een panorama had ik hier!
Ik bleef even op hoogte stappen en wandelde dan verder over een smal pad langs de Broekelzenbeek. Ook hier was het wederom erg aangenaam stappen, langs de beek werd een langgerekt groen lint gevormd. Op het punt waar de beek uitmondt in de Franse beek moest ik toch even halt houden. De temperaturen waren al aardig opgeklommen en er werd geopteerd om verder te stappen in t-shirt. Net voor ik Westouter zou binnen sloeg ik een halverharde weg in richting het natuurreservaat Broekelzen. Ik probeer het reservaat toch in zowat elke tocht die ik in het Heuvelland maak op te nemen en doorkruiste het dan ook al tientallen keren. En elke keer opnieuw is het een ontdekking, iedere keer opnieuw valt er wel iets nieuws te zien en is het een waar plezier om hier door te wandelen. Het wordt dan ook niet voor niks omschreven als één van de topnatuurgebieden van het Heuvelland. Wie de streek-GR Heuvelland afstapt doorkruist trouwens ook het gebied (en veel andere stukken van deze wandeling).
Eenmaal door de wandelsluis ging het brede graspad over in een smal pad langs een weide die opnieuw geel gekleurd werd door boter- en dotterbloemen. Het gekletter van één van de bronbeken die ontstaan in het gebied klonk als muziek in de oren. Opnieuw door een sluis en het ging verder over een aardepad door een eerste stuk bronbos. ’s Winters kan het hier enorm drassig zijn maar ook nu moest ik nog laveren over enkele boomstronken om het knuppelpad te bereiken. Het blijft dan ook een broekbos. Als je weet dat de meest voorkomende boom de zwarte els is heb je meteen de verklaring voor de naam Broekelzen.
Na het verlaten van het gebied zette ik koers richting de Rode Berg. Ergens halverwege was het tijd voor de picknick. Achter me de stoeltjeslift en voor mij een indrukwekkend uitzicht, de heldere lucht zorgde ervoor dat ik kilometers in de verte kon turen. De benen stonden ondertussen op ontploffen, na de picknick werden er dan ook nog wat rekoefeningen uitgevoerd. Komende vrijdag onderga ik de kleine ingreep waarbij ze de spieren terug de ruimte zullen geven om te kunnen uitzetten of groeien. Eerst links, later zal naar alle waarschijnlijkheid rechts ook moeten onder handen genomen worden want het compartimentsyndroom doet zich in beide benen voor. Uitgerekt zette ik koers richting de voet van de Rodeberg.
Er volgde nog een laatste klim naar de top van de Rodeberg. Gestaag begon ik te klimmen aan de rand van het Kotje Piepersbos, dat zich op de flank van de Rodeberg bevindt. Na enkele honderden meters wachtte er me een vrij pittige klim op een smal pad naar de top. Samen met de GR 5A bereikte ik ietwat buiten adem de top. Met de wandelstokken ondervind ik bijna geen problemen meer tijdens het klimmen, ze helpen me echt om m’n rug zo recht mogelijk te houden. Van op de top daalde ik dan via een mooie holle weg terug af richting Loker. Een korte asfaltstrook bracht me terug tot aan het kerkje waar ik de wagen geparkeerd had. Wat had ik genoten…
Startplaats : Kerk Loker, Dikkebusstraat 135, 8958 Heuvelland
Knooppunten : 10-44-43-41-60-61-62-63-93-94-73-95-10-4-3-6-7-8-14-21-64-65-38-35-36-37-46-45-44-10 (13km), wandelnetwerk Heuvelland
De kaart van het wandelnetwerk is onder meer te verkrijgen via de webshop van Westtoer.
Nog meer foto’s
Sublieme, schitterende, formidabele wandeling door een uiterst aangenaam landschap. Het blijft één van mijn favoriete regio’s en is, in mijn ogen, veel aangenamer om door te stappen dan de Vlaamse Ardennen. Op deze tocht wandel je voor minstens 90% onverhard (80% onverhard, 15%halfverhard), iets waar je in de Vlaamse Ardennen al serieus voor moet puzzelen. Ronduit een schitterende regio die zeker het bezoeken waart is!
Waw! Wat een verschil bij enkele weken terug. Het stappen lukt me steeds beter en ik moet toegeven, ik moet opnieuw leren om de eerste kilometers even door te bijten en na een goed uur stappen is de pijn veel minder uitdrukkelijk aanwezig. Het blijft ook een kwestie om opnieuw het zelfvertrouwen terug wat op te bouwen. Momenteel heeft het compartimentsyndroom daar ook wel een negatieve invloed op, ik hoop dat dit dus snel van de baan is. Chirurgen zijn alvast benieuwd wat de invloed ervan zal zijn op mijn rug, momenteel stap ik ook anders omdat ik de pijn onbewust wil ontwijken. Hoe dan ook moet het gebeuren want anders sterven de spieren langzaam af…
Mattie Meets Nature 
Het ziet er prachtig uit Mattie. Een leuk gebied heb je daar ontdekt. Ik zou daar ook graag eens naartoe willen om het Heuvelland te verkennen . Ik moet dan wel vroeg vertrekken want vanuit Antwerpen is dat eventjes rijden.
LikeGeliked door 1 persoon
Heyhey! Ontdekken is een groot woord, sinds ik een goed jaar terug begonnen ben met wandelen heb ik er ondertussen al tientallen tochten opzitten op dit prachtige wandelnetwerk. Toen kon ik ook nog tochten stappen van +20km waardoor er nog veel meer moois kon in opgenomen worden, er zijn er tal van natuurgebieden die je aaneen kunt rijgen. Maar was toch al heel blij dat ik dit weer kon doen! En door er veel te experimenteren en combineren mag ik zeggen dat dit toch één van de mooiste tochten is die je er kunt maken!
LikeGeliked door 1 persoon
Die laatste etappe op de streek-GR Heuvelland ziet er alleszins al veelbelovend uit.
LikeGeliked door 1 persoon
Heb er al zoveel mooie tochten gemaakt in de streek rond Zwarte- en Rodeberg! Tientallen tochten en honderden kilometers heb ik er al versleten. Als ik je verslagen bekijk over de streek-GR moet het echte Heuvelland er nog aankomen 😉 Scherpenberg, Sulferberg, Broekelzen je zal het allemaal passeren en het zal meer of de moeite zijn… Dan laat de streek-GR nog de Douvevallei en het Eeuwenhout links liggen, nog 2 van die parels… Het knooppuntennetwerk is in elk geval een pak interessanter of de GR als ik m n topo erbij haal. Maar hoe dan ook wil ik hem eens afstappen. Heel misschien ontdek ik nog mooie plekjes die ik er nog niet gedaan heb…Al zal de kans klein zijn 😉
LikeLike
Hoi, na het lezen van jouw artikel deze zomer was ik overtuigd : mijn volgende GR ging de Streek GR Heuvelland zijn en ondertussen ben ik bijna helemaal rond. Ik heb de ganse route in 7 praktische etappes opgedeeld en indien nodig dmv het knooppuntennetwerk zelf lussen gemaakt). En het moet gezegd : de streek Rodeberg-Zwarteberg uit jouw artikel is echt wel heel erg de moeite en wat mij betreft zelfs de mooiste plek van gans het Heuvelland, geen enkel moment is het eentonig, maar achter elke hoek is het steeds weer zo verrassend! De GR loopt niet door de mooiste stukken van de Douve-vallei (oa begrazingszone) maar mijn “retourlus” had ik langs daar laten lopen en daar was ik wel heel blij om.
Zeker ook in de herfst is het daar een aanrader : er hangen geen blaadjes aan de bomen en dan kan je soms wel heeeeeeel ver kijken. 🙂
LikeLike
Hey Isabel!
Wat fijn om te lezen! Het is inderdaad zo dat de streek-GR een paar van de mooiste stukken laat liggen, die je dan via het wandelnetwerk wel kunt oppikken. Komt vooral omdat de streek ook doorkruist wordt door GR 5A en GR 128. Ik ben er officieel nog niet aan begonnen, aan die streek-GR, maar ik mag gerust zeggen dat ik in de voorbije jaren honderden kilometers door het gebied heb gedoold. Ik denk dat ik de GR heb uitgelopen in lustochten, zonder dat ik het goed en wel besefte 🙂 Het blijft mijn favoriete wandelregio in Vlaanderen, zoals je aangeeft is vooral de streek rond de Rodeberg – Zwarteberg – Scherpenberg – Sulferberg heel erg mooi. Ik denk dat ik er al tientallen keren ben gaan stappen (in verschillende seizoenen), en nooit heeft het me verveeld. De driehoek Dranouter – Westouter – Kemmel heeft genoeg te bieden om er enkele dagen door topnatuur te stappen. Binnenkort wordt ik opnieuw geopereerd, het toeval wil dat ik er deze week zeker nog even wil gaan stappen. Als afscheid zeg maar, want ik zal een lange weg voor de boeg hebben tegen dat ik er opnieuw kan gaan wandelen. Heel fijn om te lezen dat dit je aangezet heeft tot het starten van de GR!
Heel veel groeten,
Mattias
LikeLike