’t Burreken : de Vlaamse Ardennen pur sang (18-04-2016)

“Eén van de meest schilderachtige plekjes in de Vlaamse Ardennen” of “de Vlaamse Ardennen op hun best”. Zo wordt natuurreservaat ’t Burreken her en der omschreven. En dat is niet eens overdreven. Ik ontdekte het gebied zowat anderhalf jaar geleden. Ik was toen pas begonnen met wandelen en het werd één van mijn eerste tochten in heuvelachtig gebied. Ondertussen ben ik er al een vijftal keer op stap geweest en elke keer opnieuw word ik overweldigd door het sprookjesachtig stuk natuur die je er terugvind.

Je kan het Burreken op verschillende manieren ontdekken : de streek-GR Vlaamse Ardennen loopt rakelings langs het gebied en het wandelnetwerk “Getuigenheuvels Vlaamse Ardennen” doorkruist ook een stukje van het reservaat. Maar wie echt de volle schoonheid van het gebied wilt zien kiest beter voor één van de twee uitgestippelde routes van Natuurpunt. Wij kozen voor de Vuursalamanderroute (7km), naar mijn mening de mooiste. Je hebt er ook nog de Eikelmuisroute (7,5km). De twee zijn perfect te combineren in één tocht.

Van zodra je het Burreken betreed wordt je ondergedompeld in een prachtig stukje Vlaamse Ardennen.

U leest het goed. Wij. Na de blokkages van de afgelopen weken was ik bang geworden om te bewegen of enig risico te nemen. Terwijl ik heel goed weet dat het wandelen me er voor een stuk terug bovenop kan helpen. Ik heb het immers al eens bewezen. Het zal tijd, geduld en een berg doorzettingsvermogen vragen maar ik ga het opnieuw doen. Het doel ligt voorlopig op terug volwaardige dagtochten kunnen stappen, later wil ik terug meerdaagse tochten kunnen stappen. Hoe dan ook wou ik nu iemand bij me hebben voor het geval het opnieuw fout ging. Slachtoffer van dienst : de schoonpapa! Een fervente natuurliefhebber en tevens conservator van het natuurgebied Wijmelbroek in Deerlijk. Ik moest het hem dus geen twee keer vragen  ;-).

Van zodra je het gebied binnen stapt wordt je ondergedompeld in een prachtige brok natuur met diepe dalen en fikse hellingen, gevormd door talloze bronnen en beekjes. Toen we het pad naar de beekvallei afdaalden was het meteen prijs. Een statige buizerd cirkelde laag boven ons hoofd. Z’n geroep klonk als muziek in de oren. De toon was meteen gezet. Eenmaal beneden trokken we via een wandelsluis de weide in. In deze prachtige beekvallei vergeet je heel even dat je in Vlaanderen bent. Ik zag ze voor het eerst in de lente en bij mooi weer, op mijn vorige passages was ik telkens compleet uitgeregend, wat het enkel maar mooier maakte.

Halverwege de klim uit de beekvallei heb je een prachtig zicht op het centrale deel van het Burreken

Nadat we de beek overgestoken hadden stond er een fikse klim uit de vallei op het menu. Ging mijn rug standhouden in heuvelachtig gebied? De test voor vandaag en één van de redenen waarom ik hier naartoe was gekomen. Op een gestaag tempo klommen we naar de heuveltop, die ik zonder al te veel problemen bereikte. Boven genoten we van de eindeloze vergezichten over de streek. Opnieuw kregen we een koppel buizerds in het vizier, laag cirkelend boven hun nest. Afwisselend over graspaden, veldwegen en akkerpaden trokken we richting Steenberg. De stilte in dit gebied is beklijvend, je hoort er enkel geluiden uit de natuur. De wind, fluitende vogels, zoemende bijen,… Zalig! Zelfs mijn schoonpapa werd er stil van, iets wat maar zelden gebeurd :-).

Over akkerpaden ging het richting Steenberg.

Op weg naar de volgende beekvallei.

Iets verderop stapten we de tweede beekvallei binnen. Het lentegevoel, dat al aanwezig was door de aangename temperaturen, werd nog eens versterkt door de frisgroene kleuren en geuren van het bronbosje waar we door stapten. In de graskanten verschenen de eerste bosanemonen en wilde hyacinten. We merkten ook een koekoeksbloem op, eerder een zeldzame voorjaarsbloeier. Op een smal pad, aan beide zijden afgezoomd door prikkeldraad, klommen we langzaam terug uit de vallei. Onderweg hielden we meermaals halt om te genieten van het prachtige panorama dat zich achter ons bevond. Een tweetal keer ging het over de prikkeldraad, met behulp van een opstapje. Alhoewel het pad her en der er toch nog drassig bij lag viel het me op dat het hier al heel wat makkelijker stappen was of in de winterperiode. Toch zijn stevige, waterdichte stapschoenen hier geen overbodige luxe.

Bij het betreden van de tweede beekvallei stapten we een frisgroene oase binnen.

Over smalle paden klommen we langzaam uit de beekvallei.

Net voor we terug het centrale deel van ’t Burreken gingen betreden pauzeerden we even op een bankje om onze boterhammetjes te verorberen. Terwijl we aan het ‘lunchen’ waren kregen we een grote bonte specht in het vizier. Even later nog maar eens een buizerd. Wat was het hier genieten! Patrick, mijn schoonpapa, ging nog even wat foto’s nemen van de boomgaard die onlangs opnieuw werd ingericht. De nieuwe informatieborden en de manier van werken was leerrijk en kon worden meegenomen naar het natuurgebied waar hij conservator van is. We hadden ondertussen al heel wat moois gezien maar het laatste stuk van de wandeling, door het centrale bosdeel van ’t Burreken, moest zeker niet onderdoen. Tapijten van boshyacinten en bosanemonen vloeiden naadloos in elkaar over. In combinatie met de lager gelegen beek en de uitzichten op de hellingen aan de andere kant van de vallei leek het wel of we in de Oostkantons ronddwaalden. Magnifiek! Je vindt hier trouwens een boel ‘knuffelbomen’, een project dat werd opgestart om via de adoptie van bomen het bosdeel te kunnen aankopen. Na nog een laatste pittige klim bereikten we terug de wagen. Het was goed geweest… Heel goed zelfs! 😉

Enorm genoten van deze wandeling, op naar de volgende!

 

Prachtige wandeling in een subliem stukje Vlaamse Ardennen! Een aanrader tout court! Voor mij was deze wandeling dubbel zo geslaagd : voor het eerst terug in heuvelachtig gebied EN over de 5km-grens. En dit zonder al teveel pijn. Dit duwtje had ik echt nodig. In de voorbije weken ben ik nu al meerdere keren in heuvelachtig gebied gaan stappen, telkens zonder al te veel problemen. De 10km-grens komt terug dichterbij! 😉

Startplaats : Perreveld 14, 9660 Brakel. Hier vind je echter een kleine parking die doorgaans bezet is (zeker tijdens het weekend). Er zijn een aantal parkings langs de N8 en in Schorisse van waaruit je via bewegwijzerde aanlooproutes naar het gebied kan stappen. Meer info hierover vind je op de website van het Burreken of op de website van Natuurpunt. Je kan de route hier bekijken of downloaden. De wandeling is perfect bewegwijzerd met blauwe markering.
Alle foto’s

Wie graag iets verder stapt kan de Vuursalamanderroute combineren met de Eikelmuisroute. De twee lussen samen vormen een tocht van een kleine 15 kilometer. Zoals reeds vermeld loopt ook de streek-GR Vlaamse Ardennen langs het gebied en kan je via het wandelnetwerk (tussen KP 7 & 15) ook een stukje van het gebied verkennen.