Een nieuwe start… Die was – of beter is – echt nodig. Sinds de twee zware ingrepen die ik onderging begin januari ben ik, weer maar eens, door een hel gegaan. Toen ik dacht dat ik reeds alles had doorgemaakt, heb ik in de voorbije maanden mijn mening moeten herzien. Nu, 5 maanden later, ben ik in staat om terug mijn verhaal neer te pennen. Net zoals ik van nul moet herbeginnen, heb ik besloten om ook met de blog van nul te herbeginnen. Vanaf nu kan je mijn avonturen volgen op mattiemeetsnature.be!
Dit wil niet zeggen dat alle geschreven posts op deze blog zomaar zullen verdwijnen, deze zullen in de komende weken netjes gearchiveerd worden op de nieuwe website. Binnen enkele weken zal men dan automatisch doorverwezen worden naar mijn nieuwe webstek. Hieronder het relaas van de voorbije maanden :
Januari
Terwijl ik hardnekkig het masker van mijn mond wilde halen, hing de prof plots boven me. Wel, ik zag er vier, maar vergeet nooit zijn eerste woorden. “De ingreep is nog niet geslaagd, je bent te lang weggeweest. De rest doen we in tweede tijd.” Meteen was mijn zicht een pak beter en zag ik terug één prof. Zijn hand op mijn hoofd, het piepende geluid van de hartslagmonitor en enkele verplegers met een grote spuit is het laatste wat ik er me van herinner.
Dat het een heel zware ingreep ging worden, daar waren we op voorbereid. Dat men ze in twee keer heeft moeten uitvoeren, een pak minder. Ook al hadden we volop vertrouwen in de prof, die trouwens één van de beste chirurgen van de Benelux is als het op ingrepen aan de rug aankomt, het kwam hard aan. Op vrijdag vond de eerste ingreep plaats, op dinsdag zou dan de tweede volgen.
2u. Terwijl ik in het halfduister naar de klok keek probeerde ik mijn benen onder een hoek te brengen. Niks. Hoe hard ik ook probeerde, er kwam maar geen beweging in. Enkel de tenen wilden even op en neer gaan. Om 4u staakte ik de twee uur durende strijd en duwde ik dan toch maar op het belletje. De verpleegster stond erbij en keek ernaar, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. “We zullen nog even moeten wachten.” Ik gaf niet op en bleef proberen, tot ik om 6u de operatiezaal werd binnen gerold waar ze me meteen naar dromenland gingen sturen. “Nee, ik moet de prof spreken, mijn benen!” riep ik. Terwijl ze lustig allerlei groot materiaal, boor- en zaagmachines inclusief, rondom mij aan het opstellen waren, begon ik stilaan te denken dat dit zowat het slechtste idee ooit was. Gelukkig arriveerde de man snel en na enkele tests besloten we om toch door te gaan, we zaten nu immers halverwege. Terwijl ik nog aan het opperen was om een dag uit te stellen kon ik de laatste 3 woorden niet meer uitspreken. Weg waren we…
“De ingreep is volledig geslaagd, op een wervelbreuk na, binnen twee jaar zal het geheel genezen zijn” waren de eerste woorden die ik ontving toen ik terug op aarde kwam, ditmaal van de assistent-prof. “Wervelbreuk?” vroeg ik? “Later jongen, later. Rust maar verder” en ik hoorde de hartslagmonitor nog heel even vertragen. Tien dagen verder kwam ik per ambulance eindelijk terug thuis bij mijn gezin. De rit van Leuven naar huis had me absoluut geen deugd gedaan, maar de glimlach op de gezichten van mijn kinderen deed me even alle pijn vergeten…
Maart
De eerste weken na de ingrepen waren een hel. Ik sukkelde van de ene complicatie in de andere, werd verschillende keren ziek,… Enkel de goede zorgen van mijn vrouw en de thuisverpleging – wat ook wel eens vernoemd mag worden – hielden me recht. De wervelbreuk speelde me veel meer parten of de artsen voorspeld hadden. De pijn van de ingrepen was intens, die van de breuk (of de combinatie) was moordend. Toen er ook nog een gefrustreerde controledokter van het FOD sociale zekerheid, zonder enige vorm van dossierkennis, de test van Lasègue bij me uitvoerde en daarbij de reeds hypersensitieve zenuw wist te bespelen was het hek helemaal van de dam.
Terwijl ik in tranen uitbarstte hielp mijn huisarts me rechtop. “Niet opgeven man” zei ze. “Ik kan niet meer, ik ben op, helemaal op” antwoorde ik haar, terwijl ik huilend als een kind over haar schouders hing.
Ik was op, niet alleen lichamelijk maar ook mentaal. Het was een drempel om dat eindelijk toe te geven. Het jarenlange gevecht tegen de pijn had me genekt. De korte wandelingen die ik reeds kon maken boden geen soelaas. De put waarin ik viel was zo diep, dat ik maar bleef vallen. De financiële druk waar ons gezin al jaren mee te kampen heeft omwille van mijn lichaam, de vele momenten waarop ik mijn kinderen heb moeten teleurstellen, het feit dat ik alsmaar meer sociaal geïsoleerd geraak… Plots kwam het allemaal in één keer op me af. En het bleef komen. Ik had hulp nodig… Gelukkig heb ik een ongelooflijk goede huisarts en een schat van een vrouw die samen met de thuisverpleging ons gezin hier heeft in begeleid. Want toegeven dat je psychologische hulp nodig hebt is als man nog steeds een drempel.
Mei
Ik kreeg de nodige begeleiding van therapeuten maar kwam vooral zelf tot inzicht. Ik moest en zou een nieuwe start nemen. Ik had in het voorbije anderhalf jaar dag in, dag uit keihard ‘gewerkt’ om Effen Weg uit de grond te stampen en uit te breiden over gans Vlaanderen. Nu was het tijd om echt eens tijd te nemen voor mezelf, voor mijn eigen gezondheid, en even niet meer om die van anderen. Meteen viel er een blok stress van mijn schouders : wat vandaag niet gedaan is, geraakt morgen wel af is mijn nieuw motto. En ik ben terug beginnen wandelen! Al gaat het soms nog heel moeizaam, ik probeer toch dagelijks terug te stappen. Ik heb een doel voor ogen : het Eisleck & Lee-trail uit wandelen, respectievelijk 104km en 54 km. Het liefst in één ruk. Wat voor sommige hikers een koud kunstje lijkt, zal voor mij een enorme uitdaging worden. Meer over dit doel zal je in volgende posts kunnen lezen. Onderweg naar dit doel zullen jullie kunnen mee genieten van heel wat mooie natuur en GR-tochten. Dit is meteen ook de reden van deze nieuwe webstek, jullie zullen het ganse verhaal vanaf de start kunnen volgen want ik begin echt terug vanaf nul. Wat niet wil zeggen dat de oude blogposts naar de prullenmand worden verwezen, deze zullen jullie hier binnenkort in het archief kunnen lezen. Ik hoop dat ik onderweg ook op de steun van mijn volgers kan rekenen zodat ik een extra duwtje in de rug – niet te hard weliswaar 😉 – om mijn doel te bereiken! Wie weet kan dit zelfs op een interactieve manier : mensen die een stuk zullen mee wandelen, mee stappen op één van mijn “trainingen”, een slaapplaats aanbieden,…
Veel leesplezier,
Mattie
Links
- Lees mijn laatste blogpost van op www.mattiemeetsnature.wordpress.com
- Escapardenne – website met veel info over beide trails, de bezienswaardigheden en het kwaliteitslabel
- Trekkings.be – Wandelverslag over de volledige wandelroute, met alle nodige info.
- Wonder and Wandering – Filmpje van Bart Caers die het Lee-trail bewandelde.
Mattie Meets Nature 
Fijn weer een berichtje op je blog te kunnen lezen! Amai, je hebt het absoluut niet gemakkelijk gehad. Alle respect voor jou, want het is zeker niet simpel om met zoiets geconfronteerd te worden.
Ik wens je een hele goede en succesvolle revalidatie toe en die Eisleck en Lee Trails lijken me een heel mooi plan! Stukje bij beetje zal het beter gaan, het is je heel erg gegund! Probeer positief te blijven, dat is niet altijd even gemakkelijk, maar it’s the only way…
Ik wens je een vlot en volledig herstel toe en kijk al uit naar de volgende blogposts.
LikeLike
Hartelijk dank voor deze mooie woorden Kelly!
Ik hoop dat het toch iets zal zijn waar ik zal in slagen, dag per dag bekijken en niks forceren. Het is inderdaad niet evident om positief te blijven. 1,2 of 3 keer van nul moeten herbeginnen valt nog mee, maar een vierde of een vijfde keer wordt het al een pak moeilijker. We zullen in elk geval ons best doen om er weer helemaal bovenop te geraken!
Groetjes,
Mattie
LikeLike
Mattias,
Wat een verhaal.. Het is een loodzware tijd geweest lees ik.
Goed van je dat je dingen naast je neer hebt gelegd en nu weer van voor af aan gaat beginnen. Zie het als een nieuwe kans!
Ik bewonder je doorzettingsvermogen, samen met je vrouw en gezin en niet te vergeten de artsen die je bij gaan staan in je revalidatie. Go for it!
LikeLike
Hey Wandelpraatjes,
Dank je wel voor de mooie woorden! Het was inderdaad niet makkelijk en vaak nog steeds heel moeilijk, het zal allemaal behoorlijk wat tijd vragen. We zullen er in elk geval voor gaan! Ik hoop dat ik binnen 1 a 2 jaar echt mijn eerste stappen kan zetten met de wit-blauwe golf als leidraad 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Matthias, ik ben blij om te lezen dat je terug de wandelschoenen aangetrokken hebt en stap voor stap terug vooruit gaat (letterlijk en figuurlijk). Je blog heb ik al in mijn feed geplaatst en ik blijf je volgen. Heel veel succes en je gaat je doel halen, dat weet ik zeker.
LikeLike
Hoi Annelies,
Dank je wel! Zowel voor de mooie woorden als voor het plaatsen in de feed. Ik werk eraan, besef dat ik ietwat omgekeerd tewerk ben gegaan, had beter eerst alles afgewerkt ;-). Maar we komen er ook wel, je verdient zeker ook een plaatsje in mijn feed, het is een plezier om je vele GR-tochten te lezen!
LikeLike
Amai, chapeau voor je doorzettingsvermogen, maar dat het niet eenvoudig is dat soms laatste sprankeltje energie te vinden hoef je me niet te vertellen. Ben al meer dan 35 jaar rugpatiënte, sinds de zware scoliose in mijn jeugd…ondertussen zijn we vele operaties en pijnklinieken en ja, depressies en pijnlijke slapeloze nachten later en is het roeien met de riemen die we hebben, al is dat soms maar een halve🤣 nog eens opereren is geen optie meer…en die controleartsen dat is inderdaad om van te huilen, schandalig…maar het is wat het is en ik prijs me gelukkig met de dagen dat het redelijk gaat en ik ietwat wat kan functioneren en kan doen wat ik graag doe…wandelen in de natuur, fotograferen…gisterenochtend kon ik beide…eerste keer met EffenWeg en dat was super, waarvoor dank! Take care en geef de moed niet op hé, groetjes, Ingrid
LikeLike
Dag Ingrid,
Bedankt! Tussen het schrijven van dit bericht en het heden ben ik al door een ware hel gegaan. Ondertussen ben ik al nog twee operaties verder en ben ik nu eindelijk terug begonnen aan een nieuwe start, meer dan een jaar later of dit schrijven. Onlangs onderging ik nog een spoedoperatie omdat een infectie op een proefstimulator hersenvlies- en ruggenmergontsteking veroorzaakt had. Na een lange periode ziekenhuis ben ik nu pas een paar weken thuis en heb ik gisteren toch weer voor het eerst 3,5 km kunnen stappen in de natuur. En het was zalig! Al word ik nog wat tegen gehouden door een hardnekkige blessure aan de Achillespees, ik heb er enorm van genoten. Ik ben, net als jij, tevreden als ik me wat kan bezig houden met fotografie en even kan gaan stappen, de rest van mijn tijd wordt bijna volledig opgeslokt door Effen Weg. Daar heb ik een vette kluif aan 😉 Maar het doet me veel deugd te lezen dat je er enorm van genoten hebt!
Veel groetjes en wie weet ontmoeten we elkaar wel eens op een volgende wandeling!
Mattias
LikeGeliked door 1 persoon
Straf dat je dat zegt van die stimulator…ik zou daar ook voor in aanmerking komen en het zou deels de pijn kunnen wegnemen, de uitstralingspijnen vermoeden ze dat het een positief effect zou kunnen hebben, maar geen garantie en de rugpijn zelf, de eigenlijke oorzaak, daar kan die stimulator niet veel aan doen helaas. Bovendien is het infectiegevaar idd groot en heb dat al eens meegemaakt. Heb omwille van de scoliose fusiemateriaal in de rug, eerste operatie op mijn 14e en daar helaas een jaar later een infectie op gekregen die men maar niet onder controle kreeg. Enige oplossing was al dat materiaal er terug uit, een jaar antibioticum en nog eens een jaar later weer materiaal erin. Alleen was de rug toen al veel stroever en kon er geen correctie op de kromming meer bekomen worden, enkel stutten😉 de tijd tussen mijn 14 en 20 was er dus één van zes operaties en pijn. Nadien ging het redelijk, tot na de geboorte van de zoon…én een gezin én een baan, dat ging gewoon niet meer, ik slikte enorm veel pijnstillers en ging van een fulltime naar parttime job tot ook dat niet meer haalbaar was. Ondertussen ga ik ook al meer dan tien jaar naar de pijnkliniek, maar dat is telkens maar een tijdelijke oplossing. Ieder jaar is het ook wel wat nieuw. Heb soms hevige pijnopstoten waar ik dagen knock-out van ben en sinds een paar maanden evenwichtsverlies door een beklemming in de nek, wat dan ook weer met de rug samenhangt…we blijven bezig zo…maar je kent het wel…die stimulator, daar houd ik dus de boot af…houd alleszins de moed erin en focus op de positieve dingen…is vandaag een mindere dag, laat dat dan ook zo zijn, morgen is hopelijk weer een betere hé…hoop dat je energie en krachten snel toenemen en je optimaal kan genieten van je gezin en de wandelingen, of dat nu een kort wandelingetje door de tuin of omgeving is of wat verder weg…de neus buiten kunnen steken en een babbeltje doen is al héél wat, dat heb je met Effen Weg prima bekeken zo! Groetjes, Ingrid
LikeLike
Dag Ingrid,
Ik heb de blog al een tijdje verwaarloosd, ik heb echt teveel werk met Effen Weg.
De stimulator is er dus even geweest, door een infectie liep ik ruggenmerg- en hersenvliesontsteking op. Dus hebben ze in spoed gans het boeltje er terug moeten uithalen en mijn ruggenmerg verschillende keren moeten spoelen om alle etter weg te krijgen. Ik heb 3 weken in Gasthuisberg gelegen.
Ik heb ondertussen verschillende pogingen ondernomen, maar het lukt me maar niet om op te bouwen, hoe hard ik ook op mijn tanden bijt. Niet alleen ik, maar ook gans mijn gezin en familie hadden zo gehoopt op een goede afloop en dachten dat het eindelijk einde verhaal was, maar ik wist wel beter. Het had zo’n impact op ons gezin en ik was nog minder mobiel of ervoor dat het bijna tot een echtscheiding is gekomen. Na 10 jaar leed, kon ik het niemand kwalijk nemen. Maar gelukkig is het zover niet gekomen.
In januari ondernemen ze een tweede poging met een rechtstreekse inplant van de stimulator, zodat de kans op infectie geminimaliseerd wordt. Echter, ik krijg naast de chronische uitstralingspijn door de kapotte zenuw L4-L5 ook uitstralingspijn in mijn bovenbenen. Na de eerste fusie hadden ze me maximum 5 jaar gegeven alvorens het niveau er boven ging instorten. In 2017 herhaalden ze dit, maar door de zware operatie die uitdraaide in 2 ingrepen, konden ze dat niveau er niet bij nemen. De laatste scans tonen niet veel goeds en ik ken het gevoel reeds goed genoeg… Ik weet hoe laat het is… Het verhaal is nog lang niet geschreven…
Ik hoop dat het ondertussen al wat beter gaat met jou!
Veel groetjes,
Mattias
LikeGeliked door 1 persoon
Ik bewonder uw moed . Op dit ogenblik zit ik er mentaal compleet door . Ik probeer zoveel mogelijk te wandelen en te fietsen . Maar het helpt allemaal zo weinig . Sinds kort realiseerde ik me dat ik nooit meer ga beteren . Gevolg : mentaal volledig ingestort . Ik heb letterlijk alles geprobeerd , en niets helpt echt .
Ik heb poli artrose in de onderrug met ondraaglijke pijn in beide benen .
Moet ik zó verder leven ? Alle dagen onbeschrijflijk lijden . Hoe moet het verder . Ik ben bang voor de toekomst .
LikeLike