De Kustroute (GR 5A), etappe 3, Nieuwpoort – Middelkerke (16-09-2016)

Verweesd staarden we voor ons uit, gedurende 40 minuten werd er geen woord gezegd. De stilte werd enkel verbroken door het geluid van denderende vrachtwagens die we voorbij raasden. Pseudo-Artrose. Het was een diagnose die we absoluut niet hadden zien aankomen. De woorden van de arts kwamen dan ook aan als een donderslag bij heldere hemel…

Pseudoartrose : Is het verschijnsel dat optreedt wanneer een botbreuk niet vastgroeit, waardoor het lichaam een vals gewricht vormt op een plaats waar het niet thuis hoort.

Dat er iets fout zat, voelde ik al geruime tijd. Sinds de laatste operatie ging het langzaam maar zeker steeds verder bergaf. De medicatie werd alsmaar verhoogd en toch bleef de pijn maar toenemen. Toch kwam de diagnose – en vooral de enige behandeling – bijzonder hard aan.

Ik twijfelde lang of ik deze blogpost wel zou schrijven. Niet alleen omdat ikzelf de tijd nodig had om deze nieuwe mokerslag te verwerken, ik had het gevoel dat het doel van deze blog (pijnpatiënten overtuigen van het belang van bewegen en andere wandelaars inspireren) niet meer werd bereikt en ik er eerder werd op afgerekend. “Je kan wel wandelen, maar niet…” is een zin die enkele keren effectief werd uitgesproken, maar ik ontelbare keren kon afleiden uit de ogen of het commentaar van vrienden, familie of kennissen. Naast mijn dagelijks gevecht tegen de pijn moest ik me steeds meer beginnen verdedigen. Je moeten verdedigen omdat je ziek bent, want uiteindelijk ben ik dat, is ronduit absurd. Dat deed me pas echt pijn. En laat dat net nu de trigger zijn die me opnieuw in de pen deed kruipen.

Want wandelen doet me deugd. Punt. Zowel op fysiek als mentaal vlak. Ik zou kunnen verwijzen naar alle studies die er in de afgelopen jaren verschenen zijn en het positieve verband wetenschappelijk staven, maar dan ga ik opnieuw in de verdediging. Dus laten we het maar eens over de GR 5A Noord oftewel de Kustroute hebben.

Ik had die dag een afspraak in Oostende met een vrijwilligster die graag wou meewerken in de nieuwe vereniging, Effen Weg, die ik vanop mijn ziekenbed uit de grond stampte. De ideale gelegenheid om nog even verder te stappen op de GR 5A dacht ik enkele dagen voordien. Na de afspraak begon ik toch te twijfelen, een uurtje zitten had me opnieuw gekraakt. Toch stapte ik op de overvolle tram richting Nieuwpoort. Het was vrijdag en alle gepensioneerden die een tweede verblijf bezitten aan de kust waren blijkbaar op dezelfde tram gestapt. Het werd een helse opdracht om me tussen de mensenzee en al hun koffers richting het gele machientje te wurmen, zodat ik mijn vervoersbewijs kon registreren.

Via de wandelbrug onder de Koninklijke Baan door.

Opgelucht stapte ik af ter hoogte van de vismijn in Nieuwpoort, het eindpunt van mijn vorige etappe, terwijl er nog een grote groep zich als garnalen op de reeds overvolle tram probeerden te wringen. Meteen pikte ik het spoor op van het langeafstandspad, dat je via een wandelbrug langs de rechteroever van de Ijzer veilig onder de Koninklijke Baan door brengt. Je hebt hier een mooi zicht op de Ganzenpoot, een complex van sluizen en bruggen dat gebouwd werd om een gecontroleerde waterafvoer mogelijk te maken en zo de polders te beschermen tegen overstromingen.

Het welgekende monument voor Koning Albert I.

Via de Koninklijke Baan stap je dan over de Ijzer helemaal rond het gekende, imposante monument als eerbetoon aan de Belgische koning Albert I. In mijn kinderjaren kampeerde ik hier jarenlang, samen met m’n grootouders, op een camping hier niet ver vandaan. Ik begaf me dus hier op goed gekend terrein. Achter het standbeeld splitst de route op. De GR Ijzer (GR 130), die samen loopt met de GR 5A tot aan het Noorzeestrand van Nieuwpoort, gaat rechtdoor terwijl ik links de oever van de Ijzer opzoek. Hiermee verliet ik resoluut het drukke centrum van Nieuwpoort en daalde de stilte over me neer. Het Jaagpad, dat eerst nog een kort stukje verhard was, leidde me onverhard richting de Rattevallebrug. Ik had moeite om even alles van me af te zetten. De mallemolen in mijn hoofd bleef maar draaien. Het bezoek aan de prof in het UZ Leuven had duidelijk gemaakt dat een nieuwe operatie niet alleen meer dan waarschijnlijk, maar ook noodzakelijk was om de pijn weg te nemen en de overige niveaus te sparen. Redden wat er te redden valt dus…

Gaandeweg bracht het onverharde jaagpad langs de Ijzer terug wat rust in mijn koppeke.

Genieten van het polderlandschap langs de GR 5A

Gaandeweg slaagde ik er toch in om even te genieten. De pijn was opnieuw zo goed als verdwenen en ik genoot van het kabbelende water van de Ijzer en het zicht op het polderlandschap. In de verte zag ik de zendtorens en de watertoren van Middelkerke al liggen. Vanaf de Rattevallebrug was het even uit met de pret. Vanaf hier loopt het traject een hele poos verhard verder, wie me kent weet ondertussen dat ik een hekel heb aan asfaltwegen :-). Maar op een langeafstandspad dien je die (zeker in Vlaanderen) erbij te nemen. Ook al naderde ik stilaan de afschuwelijke hoogbouw van Middelkerke, her en der had ik mooie vergezichten over de polders. Er was waarschijnlijk een omleiding op dat ogenblik, want het landelijke asfaltweggetje waar ik op liep deed tijdelijk dienst als rallycircuit. Er werd uitzonderlijk hard gereden en ik moest toch enkele keren de grasberm in, wilde ik niet uit mijn schoenen gevlamd worden.

Onderweg naar Middelkerke, de afschuwelijke hoogbouw al op de achtergrond.

En toch kon ik nog genieten van een schitterend zicht op de poldervlaktes…

Iets over Lovie, enkele huizen in de polders, kwam de rust terug toen ik linksaf richting Middelkerke stapte. De wind was ondertussen behoorlijk stevig komen opzetten en de pikzwarte wolken die ik had opgemerkt tijdens een korte pauze op de rustbanken aan de Lovie haalden me in sneltempo in. Daar twijfelde ik nog of ik mijn regenbroek ging aantrekken, hier middenin de polders zonder steunpunten kon ik dit niet meer. Nog voor ik de regenhoes helemaal over mijn rugzak had getrokken kreeg ik al een stevige plensbui over me heen. Enkele bliksemschichten zorgden ervoor dat ik me plots iets minder comfortabel voelde, als hoogste punt in de poldervlakte. Twee minuten nadien kon ik al opnieuw genieten van een ander schouwspel : twee bekvechtende torenvalken die vlakbij probeerden hun territorium af te bakenen. Zo zie je maar, het kan snel verkeren :-).

Door de Warandeduinen.

Net voor de Warandeduinen had ik de mogelijkheid om regelrecht naar de tramhalte Krokodiel te stappen. Een blik op het horloge leerde me dat ik bijzonder vlot had doorgewandeld en de rugpijn bleef op de achtergrond, dus ik besloot om er nog een klein stukje aan te breien. Via een wandelpad stapte ik door dit mooi stukje bewaarde natuur, waar ik als kind al vaak doorfietste. Mijn insziens is het een kwestie van tijd tot de promotoren dit kleinschalig natuurgebied ook naar de vaantjes helpen. Eigenlijk moet je nu al de hele tijd rechts kijken om niet op die afschuwelijke muur van hoogbouw te moeten zien.

Bij het verlaten van de Warandeduinen raakte ik plots het spoor bijster. Ik kwam enkel nog overschilderde tekens tegen. Ik bekeek nog even de folder maar werd niet veel wijzer, heel veel detail vind je er dan ook niet op terug. Ik had besloten om er toch de brui aan te geven dus stapte ik verder richting het casino van Middelkerke, vanwaar ik terug de kusttram kon nemen richting Oostende. Met deze keer iets meer ruimte om me heen :-).
Achteraf hoorde ik van een GR-medewerker dat hij enkele dagen later op dezelfde plaats het spoor bijster geraakte. Blijkbaar moet ik een grindpad vlakbij het domein de Warande gemist hebben.

Conclusie : behalve het stille, verrassend rustige gedeelte op het jaagpad langs de Ijzer, een beduidend minder interessant stuk van de route. Waar ik op de vorige etappes toch enkele pareltjes van natuurgebieden ontdekte, ontbraken deze hier. Een optie zou zijn om de kustlijn in Nieuwpoort te volgen en door het natuurgebied van de Ijzermonding te stappen.

Met deze etappe heb ik de route bijna helemaal afgestapt. Het stuk Wenduine – Bredene stapte ik eerder al eens af, maar goot ik niet in een blogpost omdat ik het in tegenovergestelde richting stapte. Mezelf kennende ga ik dit dus nog eens over doen 🙂 Ik respecteer tegenwoordig de 10km- grens, ik kan ook niet anders. Het gaat me niet meer om de afstand, wel om het feit dat ik ze nog kan afstappen. Maar dan op mijn manier. Waar anderen het traject in 3 dagen uitstappen, doe ik er iets langer over. Wat meteen bewijst dat je ook kan GR-wandelen zonder dagafstanden van 20 km of meer. Al hoop ik stiekem dat ik deze na de zware operatie wel weer zal halen :-).

Gebruikt kaartmateriaal : Folder Kustroute, GR 5A Noord. Te verkrijgen via de webshop van Grote Routepaden. De gpx-track van de volledige route is er tevens gratis beschikbaar.
Meer info : http://www.groteroutepaden.be of lees het verslag van de volledige route na op trekkings.be
Jullie kunnen mijn persoonlijk traject hier bekijken of downloaden