Door de Dijlevallei, Sint-Joris-Weert (10-01-2016)

De kogel is door de kerk. Na veel wikken en wegen heb ik besloten om nog deze maand een derde ingreep te ondergaan. Het is een noodzakelijk kwaad. In de voorbije maanden werden tal van therapieën uitgeprobeerd om toch maar deze operatie te kunnen vermijden. Pijnklinieken, osteopaten, kinesitherapie,… Geen enkele behandeling kon de pijn doen afnemen. Integendeel, de pijn werd alsmaar heviger. Al hielp het wandelen nog steeds om de pijn wat te verlichten, het ging de laatste weken alsmaar moeilijker. Het overgrote deel van de geplande tochten moest ik dan ook noodgedwongen annuleren. Af en toe voelde ik me goed genoeg om toch te vertrekken, zo ging ik onder meer stappen in het Meerdaalwoud, deed ik enkele tochten in de Vlaamse Ardennen en ging ik stappen in mijn vertrouwde Bulskampveld. Stuk voor stuk prachtige tochten die hier een plaatsje hadden moeten krijgen, ware het niet dat ik keer op keer moest onderbreken en gebroken terug thuis kwam. In de volgende weken wil ik toch koste wat het kost volop genieten van mijn ‘verticaal bestaan’, na de operatie volgt immers weer een lange periode in bed. De kinesitherapie die me zoveel bijkomende pijn bezorgt wordt, op doktersbevel, geschrapt en ik ga nog enkele weken proberen om zoveel mogelijk te wandelen. Hoe fitter ik straks op de tafel lig, des te vlotter de revalidatie zal verlopen…

6u15. Ontiegelijk vroeg voor een zondagmorgen. Zeker na de korte maar gezellige doortocht op de kerstboomverbranding de avond voordien. Het duurde dan ook even voor ik besefte dat dat hels kabaal afkomstig was van m’n wekker :-). Om m’n startplaats te bereiken moest ik de Brusselse ring over. Beroepsmatig heb ik de afgelopen jaren het gedrocht bijna dagelijks afgereden en er dan logischerwijs ook uren in de file versleten. Om dit te vermijden plande ik dus deze tocht in op zondag. Ondanks het feit dat ik 3 keer langs de kant moest, om toch maar even die benen en rug wat te kunnen rekken, reed ik na een klein anderhalf uur de parking van het natuurreservaat de Doode Bemde op. De regen van de afgelopen week – en nacht – had de paden hier al bijzonder drassig gemaakt. Ik vermoedde dat dit langs de Dijle nog slechter ging zijn en trok voor alle zekerheid de gamaschen – een kerstcadeau van m’n schoonzus- aan. Later zou blijken dat dit geen overbodige luxe was. Bij het uitladen van m’n rugzak maakte mijn telefoon, die op de rugzak lag, een tuimeling met een harde landing als gevolg. Gebarsten glasplaat. Op de Brusselse ring merkte ik al dat ik mijn verrekijker vergeten had, mijn goed humeur was nu helemaal spoorloos. Gelukkig werkte alles nog naar behoren, ik kon nog m’n wandeling registreren, foto’s nemen en na een telefoontje naar m’n vrouw was ik toch al wat bedaard. Ondanks dit alles ging ik er toch nog proberen van te genieten.

Met de pas opgekomen zon op het kronkelend pad langs de Dijle

De Doode Bemde is een natuurlijk overstromingsgebied langs de Dijle van zo’n 250 hectare. Het gebied bestaat uit open waterpartijen, bossen, graslanden en ruigten. Toen ik naar het pad langs de Dijle wandelde merkte ik onmiddellijk dat – in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden – het gebied bruist van het leven. In één oogwenk kon ik een blauwe reiger, zilverreiger en bruine kiekendief waarnemen. Man, waar was die verdomde verrekijker?? ‘Doode Beemden’ betekent zoveel als onbruikbare, vochtige graslanden. Voor de landbouw dan toch, qua natuur is dit een verdomd mooi gebied en tevens een echt wandelparadijs. Met de net opgekomen zon in mijn rug stapte ik verder op het smal, kronkelend pad naast de Dijle. De natuurlijke meanders van de rivier zijn een ware streling voor het oog. Rechts kon ik genieten van de vele watervogels en waren er sporen terug te vinden van bevers. Links trok het lappendeken van open graslanden en het geroep van tal van vogels mijn aandacht. De eerste zonnestralen maakten het geheel alleen maar aangenamer, ik kwam ogen tekort. Tot ik plots bijna letterlijk de Dijle binnengleed door een uitschuiver op het pad dat steeds natter werd.

Door het Langerodebos

Door het Langerodebos, voorbij de vogelhut

Het pad bracht me iets verder weg van de rivier en ik volgde een mooi bospad door het Langerodebos. Een mountainbiker kruiste mijn pad, de eerste van velen die nog zouden volgen volgen. Ik fronste even toen ik op het infobord zag dat mountainbiken wel degelijk is toegelaten in dit gebied. De paden worden er dan ook compleet aan flarden gereden. Halverwege het bospad passeerde ik langs de vogelkijkhut van de Langerodevijver. Hier worden regelmatig ijsvogels en andere zeldzame soorten gespot. Ik ging er toch even genieten van het uitzicht. Ik stapte verder door een weidedoorsteek, terug naar de Dijle toe. Wat was het hier mooi! Toen ik in Korbeek-Dijle aankwam liet ik de Dijle achter me en ging het verder langs het beekje de Ruwaal. Het geroep van een buizerd trok mijn aandacht. Het bleken er twee te zijn die in een speels gevecht verwikkeld geraakt waren met nog een derde vogel. Waar was die verrekijker??, deel 2 :-).

Op weg naar Korbeek-Dijle

Van hieruit begon ik aan een lange maar zachte klim uit de vallei. Bij het uitstippelen had ik mijn twijfels over dit stuk, ik wist dan ook niet goed wat te verwachten. De twijfels werden meteen van de kaart geveegd. Een netwerk van diep uitgesleten holle wegen bracht me naar het Brabants Leemplateau. Prachtig! Zelden zag ik holle wegen die zo diep uitgesleten waren. De leem zorgt voor stevige, steile wanden. Onderweg hield ik meermaals halt om de wanden van dichterbij te bekijken. Eenmaal boven kon ik genieten van het schitterende uitzicht op het golvende landschap. In de verte zag ik de stadsrand van Leuven, de stad is dan ook slechts enkele kilometers van me verwijderd. De veldwegen die me over het plateau loodsten waren zo drassig dat de horden mountainbikers er zich compleet vast in reden. Velen waren dan ook jaloers op m’n gamaschen, ik kon zorgeloos verder ploeteren door de modder. Met de zon op mijn snoet gaf het me een gelukzalig gevoel. Toch moest ik hier even pauzeren, de autorit en de slipper langs de Dijle van daarnet hadden me toch serieus veel last bezorgd. Tijdens de pauze werd de pijn nog heviger waardoor ik besliste om de tocht zo’n 6 kilometer in te korten.

Parels van holle wegen

Diep uitgesleten holle wegen

Genieten op het Brabants leemplateau.

Langs mooie veldwegen met panoramische vergezichten daalde ik terug af naar de vallei. Net voorbij het kasteel van Neerijse liep ik terug het natuurgebied de Doode Bemde in. Opnieuw kwam ik een mountainbiker tegen die zich nog een weg probeerde te banen door het reeds aan flarden gereden pad. Net als hem zocht ik me ook een weg door de diepe moddersporen. Ik huppelde van de ene kant naar de andere kant maar op momenten was er geen ontkomen aan. Ik was dan ook opgelucht toen ik het knuppelpad bereikte die een groot deel van het gebied doorkruist. Op het knuppelpad kon ik nogmaals de schoonheid van dit natuurreservaat bewonderen. De zon was al een pak hoger geklommen of deze ochtend en het gaf een heel andere kijk op het gebied. Nadat ik de nodige plaatjes had genomen stapte ik voldaan terug naar de auto. Het beloofde een pijnlijke rit terug huiswaarts te worden maar ik had er heel hard van genoten. Zuid-Dijleland ziet me zeker nog terug!

Knuppelpad door de Doode Bemde.

Startplaats : Parking Doode Bemde, reigersstraat 3051 Oud-Heverlee nabij KP 102. Opgelet, slechts parking voor een vijftal wagens.

Wie er zelf eens op stap wil gaan kan kiezen tussen twee korte wandelingen in de Doode Bemde (meer info vindt je hier) of net zoals ik zelf een route uitstippelen op het wandelnetwerk Zuid-dijleland. Kaart en gids zijn te verkrijgen via het de website van toerisme Vlaams-Brabant. Ook de streek-GR Dijleland loopt door het gebied.

Het volledige album vinden jullie hier terug.
Mijn tocht kan je hier bekijken of downloaden.

Verrassend! Zo kan ik deze tocht het best omschrijven. Dat de passages langs de Dijle heel mooi gingen zijn had ik wel verwacht maar het Brabants Leemplateau heeft me toch aangenaam verrast. Het was een plezier om door de parels van holle wegen te stappen. Jammer van de pijn die de laatste tijd zelfs tijdens het stappen niet meer verdwijnt, al voel ik wel nog steeds een verlichting tijdens het wandelen. Ik kijk er al naar uit om hier een dagtocht te kunnen stappen! Al zal de revalidatie opnieuw veel tijd en doorzettingsvermogen vragen. Wordt vervolgd…