Zwerven door de bossen van de Merode (06-08-2016, 13km)

Links…rechts…getoeter…terug naar links. Net zoals mijn gedachten heen en weer slingerden, veranderde ik meermaals van rijstrook. Tessenderlo…Hoboken…Tessenderlo… Het waren capriolen die je op een doordeweekse dag zeker een perte totale zouden opleveren. Gelukkig was het verlofperiode, zaterdagochtend en was de Antwerpse ring op dit vroege uur nog niet in complete chaos gehuld…

Zowel de Hobokense Polders als de Merodebossen stonden hoog op het verlanglijstje. De Hobokense Polders werd trouwens afgelopen week verkozen tot wandeling van het jaar in de provincie Antwerpen. Nadat ik bijna aan elk tankstation even had gepauzeerd sloeg – midden op de Antwerpse ring – de twijfel toe. De rugpijn was al behoorlijk intens. Toch besloot ik om nog dat extra half uur verder te rijden. Ik wou per se die Merodebossen gaan ontdekken. Had ik toen geweten wat ik nu weet, was ik waarschijnlijk nooit vertrokken. Het werd meteen mijn laatste noemenswaardige wandeling,  maar dat half uurtje extra was verdomd de moeite waard…

Al werd het ietwat een valse start. Toen ik aankwam op de parking van natuurgebied Gerhagen passeerde ik knooppunt 113. Onmiddellijk ging er een belletje rinkelen, want voor zover ik me kon herinneren had ik dit knooppunt helemaal niet gepland in mijn route. En toch stond ik op de Heggenbossenweg. Na wat speurwerk op de kaart merkte ik op dat de parking waar ik moest zijn, helemaal aan de andere kant van het natuurgebied lag. Je kan dus nooit blindelings op die verdomde gps vertrouwen. Met de kaart op het stuur arriveerde ik dan een kleine tien minuten later op de juiste parking.

Ingang van het natuurgebied Averbode Bos en Heide

Nadat de rugzak vakkundig werd afgesteld dwarste ik de drukke Turnhoutsebaan om het natuurgebied “Averbode Bos en Heide” binnen te stappen. Meteen kreeg ik zicht op het Munnickxgoor, het grootste herstelde ven van het gebied. Dit gaat top worden! Dacht ik bij mezelf. Met een grote smile en de verrekijker in de aanslag stapte ik het heidegebied binnen. Ik liet me vandaag leiden door het uitstekend bewegwijzerde wandelnetwerk “De Merode”. De kaart kon dus in de rugzak blijven, enkel het afgedrukt kaartje van wandelknooppunt.be was binnen handbereik, zodat ik volop kon genieten van al het moois rondom mij.

Een smal pad bracht me dieper het gebied in.

Langs het “Nooit Gedacht” ven.

Een smal pad bracht me dieper het gebied in. De lage mistbanken boven de heide, de opkomende zon achter me en een volledig uitgeruste “vogelaar” -met statief en telescoop op de schouder – die me tegemoet kwam terwijl een vlucht wilde ganzen opsteeg. Het leek een scene die regelrecht uit een natuurdocumentaire kwam. De man deelde dezelfde mening en we maakten een vluchtige babbel. Ik stapte verder rondom het “Nooit Gedacht” ven over brede, zanderige dreven. Onderweg hield ik nog even halt aan de trektelpost om een betere blik op het ven te kunnen werpen. Toen ik aan knooppunt 73 kwam, werd duidelijk hoeveel regen er in de voorbije week was gevallen. De dreef en een stuk van de heide stond volledig blank. Het rustbankje stond middenin de poel en stak maar net boven het wateroppervlak uit. Gelukkig moest ik de andere kant uit… Nadien las ik op de website dat in juni nog grote delen van het gebied blank stonden.

De trektelpost in het gebied.

Het had de voorbije week serieus geregend.

Ik verliet de heide en trok de bossen in. Een smal, kronkelend bospad bracht me langs nog een ven. Een buizerd die ik eerder al opmerkte vloog op toen ik dichterbij kwam. Dit was puur genieten! Temeer omdat de rugpijn stilaan wat wegtrok. Op een rustbankje nabij het ven nam ik even de tijd om de muggenmelk boven te halen. De vochtige ondergrond en de poelen waren de perfecte biotoop waardoor de kleine duivels dan ook talrijk aanwezig waren. Ondanks de 30% DEET werd ik gedurende de dag toch nog verschillende keren gestoken. Net voor ik de drukke Averboodse Baan – die je recht naar de abdij brengt – moest dwarsen, kwam een horde cowboys me tegemoet gereden. Je leest het goed. Cowboys. Zoals alleen cowboys eruit kunnen zien. Eén voor één namen ze galant hun hoed af om me te begroeten. De loslopende Duitse Herder bezorgde me wat angst, maar hij zag me niet eens staan. Toen ik de baan over was, merkte ik op dat er hier ook een ruiternetwerk aanwezig was. Vandaar dus…

Weg van de heide en over een smal, kronkelend pad het bos in. Zalig!

Even rusten nabij een ven, luttele seconden nadat een buizerd opvloog.

En dan terug verder door de bossen.

De route bracht me verder door bos- en heidegebieden. Constant onverhard, in Europese topnatuur. Het was lang geleden dat ik nog zo een mooie tocht maakte, en ik was nog niet eens halfweg. Al trok de pijn toch nog weg, het voelde anders aan. Niet juist. Kwam het door de lange autorit? Ik wist het niet, maar ik was toch op mijn hoede. De laatste weken bleef ik immers gestaag achteruit gaan in plaats van vooruit. Toen dacht ik nog dat de opbouw van activiteiten er voor iets tussen zat. En de ene dag of week is al de andere niet. Net om die reden had ik een veiligheid ingebouwd. De route verliep in een acht zodat ik na een 8-tal kilometer terug aan de wagen passeerde. Daarnaast kon ik op verschillende plaatsen via een binnenweg snel de wagen bereiken. Gelukkig was dit voorlopig niet aan de orde, ik genoot volop van het buiten zijn en ik kon al mijn zorgen eens achter mij laten.

Afwisselend door bos en heidegebieden in Europese topnatuur.

Perfecte bewegwijzering op het wandelnetwerk De Merode.

Langs het Klompenmuseum terug de bossen in

Na een korte, verharde passage langs het Klompenmuseum bracht een smal pad me terug de natuur in. Ook hier was het uiterst aangenaam wandelen. Toen ik uit het bos kwam, opende het landschap zich met een fabuleus zicht op de abdij van Averbode. Ik moest nogmaals de Averboodse Baan dwarsen, deze keer net in een flauwe bocht. Het moet gezegd zijnde, dit is toch een gevaarlijk punt. Het gebied is geliefd bij motorrijders en de snelheden die ze hier halen zijn weerzinwekkend. Dit geldt overigens ook voor bepaalde automobilisten. Er wordt dan ook duidelijk gewaarschuwd voor de oversteek. Eenmaal ik de baan over was ging de tocht opnieuw verder over smalle paden door eindeloze bossen. Een licht klimmetje deed me vermoeden dat ik over de ijzerzandsteenheuvel stapte die ik in het begin van de tocht flankeerde. Iets verderop werd mijn vermoeden bevestigd toen ik een prachtig zicht kreeg over de heide en de twee vennen. Jammer dat er hiervoor enkele rijen bomen moesten sneuvelen, maar de moeite waard.

Zicht vanaf het pad op de abdij van Averbode.

Na het dwarsen van de Averboodse baan opnieuw de natuur in.

En terug de bossen in…

Toen ik terug op de heide kwam ontpopte er zich een bizar tafereel. Tientallen fotografen lagen in allerlei, voor mij onmogelijke, posities om toch maar de perfecte compositie van een paard met ruiter in de heide te kunnen vastleggen. Even dacht ik hen erop te wijzen dat ze met z’n allen dat mooi stukje heide compleet naar de vaantjes aan het helpen waren. Met het ruiternetwerk in gedachte, besloot ik om toch maar mijn mond te houden, wie weet ging het over een promocampagne. Nadat ik vriendelijk vroeg of ik even mocht passeren begonnen alle toestellen nog sneller te klikken. “Een compleet uitgedoste wandelaar bij het paard, zalig!” Gegeneerd maakte ik me snel uit de voeten, en stapte ik terug richting m’n wagen :-).

Zicht op het “Nooit Gedacht” ven

Een telefoontje met m’n vrouw liet lang niet alle twijfel verdwijnen. “Ga ervoor, je bent er nu, dit is je kans” Gelijk had ze. En toch werd het weer een welles – nietes spelletje in m’n hoofd. Waar ik vroeger zo overtuigd was van m’n kunnen, ben ik sinds de laatste operatie behoorlijk onzeker. De toenemende, intense pijn in het dagelijkse leven heeft daar zeker een groot aandeel in. Uiteindelijk besloot ik om die kleine lus van 4 km extra bij te stappen. Ik betrad nu het natuurgebied Gerhagen.

Gerhagen.

Het eerste stuk was een tegenvaller, het liep grotendeels langs een geasfalteerde (verkeersvrije) weg. Al kon je ook gebruik maken van de onverharde looppiste die zich naast de weg bevond. Ware het niet dat ik zeker was dat er nog wat moois zat aan te komen, ik keerde terug om. Na een tijd dook ik rechts terug het bos in. Ook hier krioelde het weer van de muggen. Je merkte duidelijk dat dit hier meer als recreatiegebied werd gebruikt. Toen ik door het uitgestrekte natuurgebied Averbode Bos en Heide dwaalde kwam ik geen kat tegen, hier waande ik me al weer ietwat op de bewoonde wereld. Dat werd ook duidelijk na een lunchpauze bij het mooie natuurreservaat Pinnekesweier, dat centraal gelegen is in het gebied en samen met het omliggende bos beheerd wordt door het Agentschap voor Natuur en Bos. Toen ik na de lunch terug (moeizaam)  vertrok kwam er een kleine familie achter me aan stappen. De dames op hoge hakken. Enkele honderden meters verder liep het water net niet in mijn  (hoge) wandelschoenen toen ik de poel die het pad had blank gezet overstak. Wanneer ik al een stukje verderop door een prachtig stuk natuur van het gebied stapte hoorde ik in de verte het gekrijs van de dames. Ik kon de brede grijns maar moeilijk van mijn gezicht laten verdwijnen :-). Een smal pad bracht me terug tot aan de wagen. Ik had diep moeten gaan in die laatste kilometers, de lunchpauze had er geen deugd aan gedaan. Ondanks alles had ik enorm, maar dan ook enorm genoten.Dit was veruit één van de mooiste wandelingen, zo niet de mooiste, die ik ooit maakte in Vlaanderen…

Gerhagen.

Startplaats : Parking Gerhagen (kruising Heggenbossenweg met Turnhoutsebaan), Turnhoutsebaan23, 3980 Tessenderlo
Knooppunten : 110 – 274 – 73 – 70 – 205 – 79 – 81 – 273 – 279 – 84 – 85 – 86 – 75 – 274 – 110 – 320 – 321 – 112 – 301 – 193 – 320 – 110
Kaartmateriaal : Netwerkkaart “De Merode”, verkrijgbaar via de verschillende diensten Toerisme van de betreffende provincies, of via de webshop van wandelknooppunt.be

Volledig fotoalbum

Lang geleden dat ik nog eens uren door bossen en uitgestrekte natuur heb gewandeld, en dat bijna moederziel alleen. Zalig gevoel was dit!

Het ging toen al niet echt goed, ik kon het echter nog wat verhullen onder zware pijnstillers. In de laatste weken ging het echter steeds verder achteruit. De rugpijn is nog nooit zo intens geweest en is bij momenten ondraaglijk. Al meermaals ben ik geblokkeerd en moest ik beroep doen op mijn vrouw om me van een stoel of in bed te helpen. Alleen lukt het soms gewoonweg niet meer. Ook het wandelen gaat bergaf, ik heb nog steeds pijnverlichting tijdens het wandelen maar nadien is de pijn veelal nog heviger. Ik beperk me dan ook tot korte wandelingen in de buurt.

Uit onderzoeken is nu gebleken dat het gefuseerde niveau nooit volledig is vastgegroeid en het hechtingsmateriaal (bouten,…) eigenlijk niet had mogen verwijderd worden. Momenteel steun ik dus op een stuk loshangend bot, dat volledig is ontstoken. De enige mogelijkheid om dit te herstellen en me van de morfines (en andere zware medicatie) af te helpen is terug alles over doen en het desbetreffende niveau opnieuw vast te zetten. Eerstdaags trekken we hieromtrent al naar het UZ te Leuven. Ik heb hierdoor beslist om Mattie even on hold te zetten, het zal dus even duren vooraleer jullie weer wat moois te zien krijgen. Tenzij… Het lot er anders over beslist 😉