De Vlaanderenroute, GR 128, Kemmel-Wijtschate (07-07-2016, 11km)

De dag dat je beslist om je te laten leiden door de wit-rode bakens van de Vlaanderenroute is er geen weg meer terug. Vanaf die dag schrijf je je eigen wandelverhaal. Eens vertrokken groeit na elke etappe het verlangen naar een vervolg…

Ik las de backcover van de gids, die al geruime tijd in de schuif lag te wachten, al verschillende keren. De aanhoudende, allesoverheersende rugpijn en de complicaties na de ingreep aan mijn been doorprikten week na week mijn dromen om nieuwe wandelavonturen aan te vatten. Daarnaast vergde het oprichten van Effen Weg, een vereniging die ik samen met de Vlaamse Pijnliga begon en het wandelen bij chronische pijnpatiënten promoot, veel van m’n energie. Het was dan ook hoog tijd dat ik terug aan mezelf dacht, mentaal was ik op. De dagelijkse strijd tegen de pijn vraagt zoveel van mijn lichaam dat de goesting en het plezier in m’n leven stilaan in een hoekje aan het wegkwijnen is. Pik de (wandel)draad terug op, zet even alles opzij en maak je hoofd volledig leeg. De raad van m’n arts (en mijn vrouw) was meteen een goede reden om eindelijk eens te beginnen met die Vlaanderenroute, het was hoog tijd dat ik weer MIJN wandelverhaal schreef.

De GR 128 loopt van Wissant (Frankrijk) tot in Aken (Duitsland). De gids van de Vlaanderenroute beschrijft het deel van Kemmel (Heuvelland) tot in Teuven (Voeren), een wandelavontuur van 468 kilometer in ons eigenste Vlaanderen. Vanwege de geringe hoogteverschillen tevens voor mij de ideale route om opnieuw met het GR wandelen te beginnen. De eerste, bescheiden etappe die ik had voorbereid liep van het startpunt – op de Kemmelberg – tot in Wijtschate. Oorspronkelijk had ik zo’n 8km ingepland, tot dan toe ging dit m’n langste afstand sinds de ingreep zijn, maar door de beperkte mogelijkheden met het openbaar vervoer kon ik niet anders of de tocht te verlengen tot 10 kilometer. Ik moest het erop wagen. Ofwel ging het lukken, ofwel ging ik ergens middenin Flanders Fields een depannage nodig hebben 🙂

Het verloop van de volledige GR 128. De Vlaanderenroute loopt van Kemmel tot Voeren. Met dank aan Luc Selleslagh (Trekkings.be) voor het kaartje!

Ja Mevrouw, halte “ma campagne” in Wijtschate… Jawel Mevrouw, die bestaat wel, ik kijk er hier naar op mijn scherm… In Dranouter dan meneer?…Neen Mevrouw, niet in Dranouter, in Wijtschate, voor de vierde keer! Ofwel had de dame in de belbuscentrale net teveel gras gerookt, ofwel zat ze daar echt niet op haar plaats. De dag erna bleek dat het toch het laatste geval was. Om 10u15 stond ik – netjes een kwartier op voorhand – te wachten aan de halte “ma campagne” in Wijtschate op mijn busje die me richting Kemmel zou brengen. Om 10u40 stond ik daar nog te blinken aan de halte en nam dan maar eens contact op met de centrale. Opnieuw kreeg ik die bewuste dame aan de lijn. De chauffeur heeft u afwezig gemeld, u staat toch aan de halte “ma campagne”?… Ja, mevrouw… In Dranouter toch? Man, ik kon het mens iets aandoen… Hoe onbekwaam kan je zijn? Ik begon te twijfelen, gooi ik heel mijn plannen om en maak ik een lus in het Heuvelland of… Neen, ik wilde echt terug beginnen met het GR-wandelen. Toen ik al tien minuten stond te liften, kwam er uit de andere kant een belbus afgereden. Ik deed de chauffeur stoppen en hij zag meteen de fout in. Nadat ook hij in een furie naar de desbetreffende dame belde, besloot hij zijn tournee om te gooien en me alsnog naar Kemmel te brengen. Tien minuten later stond ik eindelijk aan de wandelboom halverwege de Kemmelberg. Mijn avontuur kon beginnen…

De start van mijn wandelavontuur door Vlaanderen.

 

Door het warandepark. Ik kwam hier al vaker, in het voorjaar vind je in het park de paarse tapijten van boshyacinten terug.

Ik daalde af door het Warandepark richting het gemeentehuis. Ik kwam hier al vaker, o.a. op de Kemmelberg-wandeling en op enkele lussen die ik in het verleden afstapte. Kemmel is een belangrijk knooppunt van GR-paden die elkaar kruisen, je hebt er onder meer de streek-GR Heuvelland en de GR 5A Zuid die de GR128 kruisen. Je moet dus wel even bij de les blijven, wil je op de juiste route belanden. Na het doorkruisen van het warandepark ging het via de bosrand over een smal pad verder door het golvende landschap van het Heuvelland. Het plezier was van korte duur want al snel belandde ik op de drukke N331. Een beter alternatief is om hier even de streek-GR Heuvelland te volgen, die de drukke weg vermijd. Na enkele honderden meters verliet ik de drukke weg en daalde ik via een veldweg opnieuw af naar de voet van de Kemmelberg, aan de andere flank weliswaar. Schitterend decor!

Na de drukke N331 terug volop rust, deze veldweg bracht me opnieuw naar de voet van de Kemmelberg.

 

Even achterom kijken terwijl ik op weg was naar Wulvergem. De Kemmelberg blijft gedurende de ganse etappe een element in het decor.

Van hieruit ging het afwisselend over smalle graspaden en rustige, landelijke wegen richting Wulvergem. Normaal gezien stoor ik me enorm aan hoge percentages asfalt – en ik had er hier halverwege al behoorlijk wat onder mijn voeten gekregen – maar het kon me deze keer absoluut niet deren. Ik was eindelijk terug op pad! Weg van dat verdomde ziekenbed, even de pijn op de achtergrond,… De tonen van Pearl Jam’s Alive spookten door m’n hoofd en ik had zin om het uit te schreeuwen. In Wulvergem hield ik een korte stop voor een check-up van de wonde aan mijn been (er is nog steeds een kleine, open wonde aanwezig). Alles zag er goed uit dus we konden verder. Hoe langer ik aan het stappen was, des te beter mijn rug aanvoelde. Na de passage door Wulvergem ging het weer verder over geasfalteerde wegen met nu en dan een akkerdoorsteek via smalle, graspaadjes. Het gras stond soms dij-hoog, met het hoog aantal teken dit jaar was die short toch niet zo’n goed idee.

De rustige, autoluwe wegen richting Wulvergem werden afgewisseld met graspaden

Iets na Wulvergem ging het over een gestaag stijgende veldweg richting de Pool of Peace. Het was ondertussen behoorlijk warm geworden, om maar niet te zeggen heet, en terwijl ik de helling beklom drupten de zweetdruppels langs mijn neus omlaag. Dat de conditie terug op een laag peil staat, werd hier wel duidelijk. Af en toe draaide ik me om en genoot ik van het schitterende panorama dat ik hier had. Stilaan begon ik toch wat last te ondervinden van het been, ik was dan ook blij toen ik de Vredesvijver bereikte en wat rekoefeningen kon uitvoeren. Nietsvermoedend deed ik dit vlak onder het goedkeurend oog van een enorme buizerd. Toen ik omhoog keek schrok ik me een bult. De vogel nog veel meer, want toen ik achter m’n fototoestel greep vloog hij met grote, zware vleugelslagen snel de velden in. Ik genoot nog even rondom de Pool of Peace, de grootste krater die voortkomt uit de Britse mijnenslag in de Eerste Wereldoorlog. Hij heeft maar liefst een diameter van 129 meter en een diepte van 12 meter. Nu is het – samen met de begraafplaatsen rondom – een stille, groene getuige van de verschrikkelijke gebeurtenissen die zich destijds afspeelden.

Gestaag stijgend richting de vredespoel

 

Vanaf de Pool of Peace ging het terug richting Wijtschate.

Terwijl ik over een pas gemaaid graspad de Pool of Peace verliet kreeg ik de kerk van Wijtschate in het vizier. In het graanveld naast me waren twee gele kwikstaarten elkaar het hof aan het maken. Hun gezang klonk toverde een spontane glimlach op mijn gezicht. Ik slaagde erin om eentje op beeld vast te leggen. Ondanks de wankele start was mijn dag tot hiertoe al meer dan geslaagd : schitterende panorama’s, af en toe leuke passages op de route, een buizerd, kwikstaarten en… geen spoor van mijn ziekenbed 😉 Toen ik op de verbindingsweg Wijtschate-Kemmel aankwam stond ik voor een dilemma, ik zag m’n wagen staan maar de GR maakt hier nog een ommetje door het Kampagnebos. Met 10 km op de teller was het eigenlijk al meer dan goed geweest en ik kreeg toch steeds meer last van mijn been. Anderzijds deed het stappen mijn rug zoveel goed. Spaar ik me en stap ik recht op de wagen af of…? Dacht ik bij mezelf. Neurotisch als ik ben, wil ik dan ook elke meter afgestapt hebben en geen stukken overlaten. Hop, linksaf mee met de route naar het Kampagnebos dus.

De gele kwikstaart.

 

Richting Kampagnebos.

Ook het bos herbergt sporen van de Eerste Wereldoorlog, je vindt er nog een bunker en restanten van schachten in terug. Ik had het korte ommetje nogal mis ingeschat en halverwege het bos begon de pijn te dominant te worden. Ik besloot om geen risico te nemen en verliet de GR. Door in het bos een kort stukje op kaar te wandelen stapte ik enkele minuten later al regelrecht op mijn wagen af. Moe, verhit maar tevreden reed ik huiswaarts. Eindelijk weer een lichtpuntje in die o zo donkere, ellenlange tunnel… Of er ooit een einde zal aan komen? Voorlopig tast ik in het duister, maar de eerste stappen richting uitgang zijn terug gezet…

Middenin het Kampagnebos eindigde m’n eerste etappe op de Vlaanderenroute. De volgende is reeds gepland!

Ook interesse om te beginnen schrijven aan je eigen wandelverhaal door Vlaanderen? De gids van de Vlaanderenroute, met gedetailleerde kaarten en routebeschrijving kan je bestellen via de webshop van Grote Routepaden. Leden kunnen er ook een GPX-track van de gehele route downloaden.

Volledige fotoreeks etappe 1

Een gedetailleerd verslag van de ganse route vind je terug op de website van Trekkings.be

De kop is er af! Met deze 11 kilometer ben ik begonnen met schrijven aan mijn eigen wandelverhaal door Vlaanderen. Ondanks het hoge percentage verharding onderweg, best een mooie start van deze Vlaanderenroute. Je stapt doorheen een prachtig landschap en je hebt continu zicht op de Kemmelberg, het voornaamste element in dit decor. Er zullen vast nog veel mooiere stukken komen, en hoe dan ook veel slechtere, maar dit is nu eenmaal eigen aan het verloop van een langeafstandsroute.

Het wandelen mag me dan wel wat pijnverlichting geven, in het dagelijkse leven geraak ik geen stap vooruit. Tijdens het schrijven van deze post heb ik opnieuw al enkele heel lastige dagen achter de rug. Het leven van dag tot dag, zonder toekomstperspectieven, begint mentaal enorm zwaar door te wegen… Toch probeer ik om de moed erin te houden en ergens nog vooruit te kijken, ik hoop dat ik met Effen Weg een nieuwe weg  ben ingeslagen die wel te bewandelen valt…