De kustroute (GR 5 A), etappe 1 : De Panne – Oostduinkerke (01-09-2015)

Zon, zee, strand… Het is een combinatie die voor velen tot de verbeelding spreekt. Wandelaars mijden soms dit gebied omwille van de vele toeristen, zonnekloppers,… De nieuwe kaart, eerder een veredelde folder, die Grote Routepaden onlangs had uitgebracht lag al de hele zomer ongeduldig in de schuif op me te wachten. Eén september leek me dus de ideale dag om op verkenning te gaan langs onze Vlaamse kustlijn. De kustroute, oftewel de GR 5A Noord, loopt vanaf de grens met Frankrijk in De Panne door duinen en bossen helemaal tot in Wenduine. Onderweg krijg je enkele pareltjes van natuurgebieden voorgeschoteld.

Nadat ik mijn kindjes alle succes had toegewenst op hun eerste schooldag vertrok ik met de wagen richting Adinkerke. Of ik binnen enkele uren nog ging genieten van de natuur was bijlange nog niet zeker, ik had weer al even serieus wat last en mijn  dagelijkse portie medicatie en beweging kregen me er niet bovenop. Nog maar n’s tandjes bijten dus. Baad het niet dan schaadt het niet dacht ik toen ik met veel moeite uit de wagen kroop. Ik liet de wagen achter op de P&R-parking aan het station van Adinkerke. Enkele minuten later zat ik al op de tram richting De Panne die ik verliet aan de halte Esplanade.

Onder een zwaar bewolkte hemel wandelde ik de esplanade op richting het standbeeld van koning Leopold 1, in 1831 deed de man hier zijn intrede per koets vanuit Duinkerke. Ik liep er het strand op richting Bray-Dunes op zoek naar de wit-rode tekens van de GR 120, het kustpad die verder loopt langs de Opaalkust in Frankrijk. Nadat ik het spoor van de GR 120 had opgepikt vervolgde ik mijn weg over het strand en door de duinen tot net aan de Franse grens. Boven zee troepten ondertussen alsmaar donker wordende donderwolken te samen. Dat ik het niet droog ging houden stond toen al vast…

Op de GR 120 naar de grens met Frankrijk

Net op de grens met Frankrijk gaat de GR 120 linksaf het natuurgebied De Romeinse vlakte binnen. Dit gebied maakt deel uit van het natuurreservaat de Westhoek. Het vormt samen met de aangrenzende Krakeelduinen, de Oosthoekduinen en het Calmeynbos het grootste aaneengesloten duingebied van Vlaanderen. Indien je aan de kust verblijft loont het echt wel eens de moeite om dit gebied te bezoeken! Ik was nog maar pas het gebied binnen gestapt en de hemelsluizen gingen wagenwijd open, in combinatie met de krachtige wind van over zee was ik in een mum van tijd doorweekt. In de hoop wat beschutting te vinden tegen de striemende regen kroop ik achter een hoger gelegen duin om er snel mijn regenbroek aan te trekken en de regenhoes over mijn rugzak te trekken. Hopeloos te laat maar iets zei me dat het zeker niet de laatste plensbui was. Compleet uitgeregend vervolgde ik mijn weg over brede duinpaden. De combinatie van mijn natte broek, de krachtige wind en de pijn die maar bleef aanhouden dacht ik heel even aan opgeven. Opgeven… Ik ben nog maar pas begonnen dacht ik al luttele seconden later, de prachtige natuur rondom mij hielp me om de pijn wat te verdringen.

Door de Romeinse Vlakte

Ik stond verbaasd van het feit dat er nog zo’n weidse natuur bestond aan onze kust. Man, wat een prachtig gebied is dit! Duinpaden worden afwisselend smaller en breder en soms wandel je gewoon dwars door een enorme ‘zandbak’. Ik was op voorhand gewaarschuwd voor het mulle zand waar je doorheen moet maar al bij al viel dit nog mee. De regen van de afgelopen nacht en ochtend had de bovenste laag van het zand iets harder gemaakt waardoor ik er niet helemaal in wegzakte. Maar gemakkelijk stappen was het nu ook weer niet. Bij droog weer denk ik dat je makkelijker af bent blootsvoets of met zware wandelschoenen aan. Na een tweetal kilometer stopt de GR 120, vanaf hier stap je op de GR 5A, een langeafstandspad die in een lus door Vlaanderen de provinciegrenzen opzoekt. De GR 5A splitst hier dan ook nog eens in de GR 5 A Noord, welke de kustroute volgt en de GR 5A zuid, die zich door de polders een weg baant via het Kortrijkse naar het Heuvelland. Vlakbij de splitsing heb je de kans om even uit te wijken naar een hoger gelegen platform waar je een prachtig zicht hebt op onze kust en het natuurgebied waar je zonet doorheen stapte. Tenminste, als de weergoden het u toe laten… Ik was nog niet halverwege de trap naar het platform of de regen kwam opnieuw met bakken uit de lucht. Boven kon ik in de gietende regen niet echt meer genieten van het uitzicht. Normaal gesproken wandel ik liever op natte dagen dan op warme dagen maar deze keer kreeg ik toch echt de volle laag.

Zicht op de Romeinse vlakte vanop het platform

Smalle bospaden brachten me dieper doorheen het Calmeynbos. Eén van de duinbossen aan onze Vlaamse kust. De wind schakelde nog een versnelling hoger toen ik door het bos wandelde, de bomen waaiden gevaarlijk weg en weer. Her en der vielen takken af, doorstappen was de boodschap. Ondertussen nam de rugpijn lichtjes af, even hard op de tanden bijten werpt dus toch zijn vruchten af . Bij het verlaten van het Calmeynbos stak ik de drukke weg Adinkerke – De Panne over en vervolgde mijn weg door de Oosthoekduinen. Ondanks het feit dat ik mijn kaartmateriaal altijd met zorg behandel leek het kaartje van grote routepaden, door de vele plensbuien, ondertussen meer op een vod. Bij het betreden van de Oosthoekduinen passeer je vlakbij het provinciaal bezoekerscentrum De Nachtegaal, een natuur- en educatiecentrum dat zeker een bezoekje waard is! Via het Kerkepannebos ging het richting de Noordduinen. Smalle boswegels werden afgewisseld met open zandvlaktes en onderweg liep ik ook nog even door een villawijk met van die typische kustvilla’s.

De Noordduinen. Prachtig stukje natuur!

De GR bracht me langs smalle duinpaadjes dwars door de Noordduinen, een 73 hectare groot duingebied dat is ingesloten door huizen en campings. Je loopt er door kalkgraslanden en duinweides die begraasd worden, kleine duinbosjes,… Prachtig natuurgebied! Ik ben niet echt een strandganger maar onderweg begon ik meer en meer van dit uniek landschap te houden. Ik was nog maar pas het reservaat uitgewandeld of ik wandelde al een nieuw binnen, ditmaal van de Hoge Blekker. Het natuurgebied van de Hoge Blekker vormt samen met de Doornpanne en de Schipgatduinen een aaneengesloten duinenmassief van 240 hectare. Gelet op de toenemende toeristische druk is dit een uitzonderlijk groot gebied voor onze kust. Toen ik begon aan de klim van de Hoge Blekker, met zijn 33 meter de hoogste duin van onze kust, brak de zon door. Ik raakte er even het spoor van de GR kwijt waardoor ik een extra rondje op de duin maakte. Helemaal niet erg want ik genoot van de uitzichten en de zonnestralen op mijn doorweekte kledij. Ik pikte het spoor van de wit-rode tekens terug op en stapte verder richting de Doornpanne, een ander reservaat in het duinenmassief dat ook dienst doet als waterwingebied. Opnieuw een schitterend stuk natuur aan de kust!

Mijn rookstop, die ik een kleine 3 maand volhield, was stilaan in het water gevallen. Halverwege de Noordduinen had ik dan ook even het pad verlaten op zoek achter een pakje sigaretten, de drang was te groot geworden. Ik had toen tot aan de zeedijk en terug moeten stappen waardoor de teller halverwege de Doornpanne al op 21 kilometer stond. Een blik op de kaart leerde me dat ik bij het verlaten van de Doornpanne kortbij de kusttramhalte Schipgat was. Voldaan en blij dat ik toch vertrokken was stapte ik de laatste kilometer door de mooie Doornpanne om dan richting de tramhalte te wandelen. Enkele minuten later zat ik al terug op de tram richting Adinkerke die me terug tot aan de P&R-parking bracht.

Via deze link kan je de route bekijken of downloaden.
De volledige fotoreeks vinden jullie hier terug.

Dit stuk GR heeft me in alle opzichten verrast! Ik had nooit durven denken dat de Vlaamse kust nog zo mooi kon zijn. De GR bezoekt op deze etappe verschillende, prachtige natuurgebieden die zeker het bezoeken waard zijn! Het is een plezier om over de talloze smalle duinpaadjes te wandelen of de vele duinbosjes te doorkruisen. Het mulle zand in sommige gebieden maakt dat het stappen iets moeilijker verloopt maar de prachtige natuur maakt dit ruimschoots goed. De twijfels die ik vooraf over de route had zijn in één ruk van de tafel geveegd! Het feit dat de kusttram nooit ver weg is maakt dat deze route uitermate geschikt is voor mensen die eens willen proeven van een stukje GR. Of je nu 5, 10, 15 of 30 kilometer wilt wandelen, er is altijd wel ergens een halte in de buurt.

Vertrokken met helse pijn en veel twijfels. Is het wel een goed plan om te gaan stappen? Zou ik niet beter een dag op bed blijven? Of de dokter bellen? Me opnieuw laten volspuiten met vergif? De eerste kilometers heb ik echt wel de pijn moeten verbijten, meermaals heb ik aan opgeven gedacht. Na een klein uur stappen merkte ik toch al iets van verbetering en halverwege de tocht was de pijn terug draagbaar geworden. Toen de pijn terug iets heviger kwam, ik had dan ook al dik 22 kilometer achter de boeg, besliste ik onmiddellijk om te stoppen. Niks forceren. Terug naar huis met een voldaan gevoel en iets minder last. Wandelen geeft me hoop en hoop doet leven.