Westouter – Mont Noir (05-07-2015)

Dit was de laatste tocht als voorbereiding voor mijn tweedaagse op de GR57. Geen betere plaats dicht bij huis dan het Heuvelland om nog even wat kilometers te kunnen klimmen en dalen. De avond voor ik vertrok bekeek ik nog even de weerkaarten en die zagen er allesbehalve goed uit, er werd hevig onweer voorspeld. Om de voorspelde buien voor te zijn vertrok ik in alle vroegte richting Westouter. Ik kom er heel regelmatig wandelen maar deze keer ging ik er om er een totaal nieuw stuk, voor mij dan toch, aan te doen. Rond half zeven verliet ik mijn auto aan de kerk van Westouter en enkele minuten later stapte ik onder een dreigende hemel op een brede veldweg de natuur tegemoet. Na nog rap eens buienradar te checken wist ik al dat ik het de komende 14km niet ging kunnen droog houden. Ideaal om meteen de waterdichtheid van m’n nieuwe rugzak (Lowe Alpine Pro 35-45), die ik voor de gelegenheid had volgepropt met gewicht, eens te testen.

De veldweg ging na een tijdje over in een smal pad dat me door een prachtig stukje groen over de grens met Frankrijk loodste. Echt nog een stukje ongerepte natuur! Mijn entrée in het Département du Nord zal ik door de blaffende hond, die luttele seconden later aan mijn been hing, niet snel vergeten. Gelukkig was de boer snel ter plaatse en riep hij zijn waakhond terug het erf op. Ik moest toch even bekomen, ik had het beest niet zien aankomen en was dan ook behoorlijk geschrokken toen de Duitse Herder me van langs achter duidelijk liet merken dat ik hier niet welkom was. Met een iets verhoogde harstlag stapte ik dan maar snel verder richting het Parc départemental Marguerite Yourcenar.

Het pad richting de Franse grens.

Het regionaal park (40ha) stond al een tijdje op mijn to-do-lijstje-Heuvelland, dus ik was best wel wat benieuwd. Omdat ik ineens het hele stuk park rondom het Kasteel wilde aandoen besloot ik om eerst verder te wandelen richting St-Jans-Cappel. Na de noodzakelijke stroken asfalt kon ik aan de eerste klim van de dag beginnen. Het ging onmiddellijk stevig bergop over een veldweg die ietwat later overging in een mooie, holle bosweg. Halverwege ging het dan verder over een singletrack, een hippe benaming voor een pad waar slechts éénrichtingsverkeer mogelijk is. Het stijgingspercentage werd nog iets pittiger en ik moest even de grasberm in om wat mountainbikers door te laten, even verderop moesten deze toch ontgoocheld afstappen want de laatste hoogtemeters worden overbrugd door trappen. Boven werd ik beloond met een prachtig uitzicht over Frans-Vlaanderen! Iets verder draaide ik rechts het domein rond het kasteel in. Er volgde ontgoocheling. Ik had me dit helemaal anders voorgesteld en het lag er net iets te proper en aangelegd bij. Achteraf bekeken kan je ook niks anders verwachten bij een kasteeldomein. 🙂 Toch, hoe verder ik in het domein stapte, hoe mooier de setting kwam. Via een veldweg daalde ik terug af naar het punt waar ik de klim begon, onderweg een schitterend zicht over het Bois du Mont Noir, ook onderdeel van het regionaal park. Tijdens de afdaling bedacht ik dat ik nog steeds geen pijnstillers had moeten gebruiken, iets wat de laatste weken vooral tijdens het wandelen enorm is afgenomen. Thuis en bij licht huishoudelijk werk ben ik nog sterk afhankelijk van mijn morfine-vrienden, wandelen is de enige bezigheid waarbij de pijn niet op de voorgrond treed. Sterker nog, ik zou zelfs durven zeggen dat de pijn bij momenten bijna volledig verdwijnt.

Veldweg met zicht op het Bois du Mont Noir.

Eenmaal terug aan het beginpunt van de klim vervolgde ik mijn weg richting het Bois du Mont Noir. Een stijgende veldweg bracht me tot aan de rand van het bos, gelegen op de flank van de Zwarte Berg. Via een wandelsluis kwam ik het bos binnen en langs een kronkelend bospad stapte ik dieper het bos in. Dit deel was behoorlijk vlak en tot mijn verbazing daalde ik nu en dan zelfs nog af. Schitterend bos is dit! Puur genieten… En toen kwam de beklimming, en wat voor één… Met een serieus stijgingspercentage baande ik me een weg naar de top (152m) van de Zwarte Berg. Op sommige stukken werd het echt wel meer klauteren of wandelen, als dit geen goede voorbereiding was op mijn tweedaagse in de Ardennen dan wist ik het ook niet meer.

Boven op de berg hield ik even pauze om van mijn ontbijt te genieten (het was nog maar 9u30) en om terug wat op krachten te komen. Toen ik na de pauze de straat overstak en de hijgende wielertoeristen tegenkwam verscheen er spontaan een glimlach op mijn gezicht. Langs veldwegen en smalle paadjes daalde ik terug af richting Westouter. Het was al bij al een mooie tocht, enkel jammer van de asfaltstroken in Frans-Vlaanderen die als onverhard op de kaart staan aangeduid. De 14,3km haspelde ik af in slechts 3u15min, wat toch een behoorlijk tempo is in Heuvelland. Ook het gebruik van de nieuwe rugzak was een meevaller, het draagcomfort lag vele malen hoger dan mijn Quecha-rugzak (de prijs natuurlijk ook) wat mijn rug alleen maar ten goede kwam. Ik was klaar voor de GR57, méér of klaar… 😉

Alle foto’s vind je hier.
De lijst met knooppunten kan je op eenvoudig verzoek verkrijgen via mail.